سلامت نیوزـ*اصغر محمدی فاضل:پاسخ به این پرسش چیزی کمتر از پیش‌بینی یک مسابقه حساس فوتبال نیست؛ بنابراین من هم به تبعیت از کارشناسان ورزشی که برای فرار از تبعات نامطلوب پیش‌بینی و پیش‌گویی تکرار می‌کنند که «ورزش را خیلی نمی‌شود پیش‌بینی کرد»، فقط می‌گویم اهل پیش‌بینی نیستم و اصولاً سیاست را خیلی نمی‌شود پیش‌بینی کرد.

به گزارش سلامت نیوز به نقل از پایگاه اطلاع رسانی سازمان حفاظت از محیط زیست،تجربه نشان داده است که با وجود همه شعارهای زیبا و وعده‌های خوب انتخاباتی، نمایندگان منتخب بعد از نشستن روی کرسی‌های بهارستان، از آرمان‌گرایی فاصله می‌گیرند و با واقعیاتی نظیر عدد و رقم و بودجه روبه‌رو می‌شوند که تحقق حتی بخش کوچکی از آرزوهای آنان را نیز ناممکن می‌کند. البته برخی مواضع محیط زیستی نمایندگان راه یافته به مجلس، بارقه‌های امید را در دل علاقه‌مندان به طبیعت ایران ایجاد کرده است؛ اما نباید فراموش کرد که عموم تصمیم‌گیری‌ها در مجلس شورای اسلامی مبتنی بر کسب آرای حداکثری و تعامل برای اجماع میسر می‌شود؛ امری که تحقق آن چندان آسان به نظر نمی‌رسد، چرا که مشکلات ریز و درشت متراکم اقتصادی و اجتماعی، موجب ایجاد فشار از سوی رأی‌دهندگان به نماینده‌ها می‌شود تا «محیط زیست» را فدای «توسعه» کنند.

با یک نگاه منصفانه می‌توان ادعا کرد که در مجلس نهم نیز برخی از نمایندگان برای ارتقای جایگاه محیط زیست کشور سخن راندند و تلاش کردند؛ اما متأسفانه آنچه در اذهان جامعه محیط زیست کشور باقی ماند، نوعی ستیز پنهان و شاید غیرعامدانه با محیط زیست بود که احتمالاً هدفش «سازمان حفاظت محیط زیست» یا رئیس سازمان بود، ولی دود آن به چشم همه آحاد مردم و بلکه زیستمندان عرصه طبیعت کشور رفت. طرح کاملاً سیاسی و دو فوریتی برای امحای سازمان، انجام اقدامات نمادین مانند ماسک زدن در صحن و بعد بودجه بریدن از مهار گردوغبار، اصرار بر جاده‌سازی بر پیکر زخمی جنگل ابر، ایده توسعه کشاورزی بدون پرداخت آب بها، و جبهه‌گیری علنی و صریح برخی چهره‌های سیاسی، کار را به جایی رساند که برخی از فعالان محیط زیست به صراحت از «خصومت» مجلس با محیط زیست سخن می‌گفتند.

با چنین سابقه ذهنی، انتظارات از نمایندگان مجلس دهم حتی پیش از نشستن آن‌ها بر صندلی‌های سبز بهارستان بالا گرفته است. شکل‌گیری بحران‌هایی مانند خشکسالی، کمبود آب، گرد و غبار، آلودگی‌های صنعتی و حتی آلوده بودن خاک و مواد غذایی که به صورت مستقیم با سلامت مردم در تماس هستند، باعث شده که افکار عمومی در کنار توقعاتی که از مجلس درباره گشایش فضای اقتصادی، سیاسی و اجتماعی دارند، منتظر باشند که مجلس دهم گام‌هایی سبز بردارد و خاک را قابل لمس، آب را آشامیدنی و هوا را نفس کشیدنی کند.

آیا محیط زیستی‌ها می‌توانند به مجلس دهم امیدوار باشند؟
تکرار این پرسش در انتهای این نوشتار آمیزه‌ای از بیم و امید است. در دو سال گذشته مقام معظم رهبری با صراحتی کم‌مانند در چند سخنرانی عمومی و نیز در ابلاغ سیاست‌های کلی محیط زیست به سران سه قوه، آنان را مکلف کردند که به این حوزه به مثابه یک وظیفه ورود کنند. چنین حمایتی وقتی در کنار خواست روزافزون عمومی قرار گیرد، می‌تواند امیدبخش باشد. این امر همان اتفاقی است که «گام بعد از رأی دادن» شمرده می‌شود؛ این‌که شهروندان از ناظر منفعل که رأی خود را داده و حالا چشم معجزه از نمایندگان مجلس دارند، به افرادی پرسشگر، پی‌جو و خواهنده تبدیل شوند و توقعات به‌حق خود را از طریق رسانه‌های گروهی تا حصول نتیجه پیگیری کنند.

* رئیس دانشکده محیط زیست