سلامت نیوز :هدف اصلی در درمان‌های رایج ویتیلیگو، بهبود ظاهر پوست است. درمان این عارضه نیاز به زمان طولانی داشته و معمولا ۶ تا ۱۸ ماه به طول می‌انجام. انتخاب نوع درمان به تعداد، محل و گستردگی ضایعات بستگی دارد. پاسخ افراد به نوع درمان متفاوت بوده و نمی‌توان رش درمانی خاصی را برای همه افراد توصیه کرد.

به گزارش سینانیوز، درمان‌های رایج عبارتند از: درمان دارویی،جراحی و درمان‌های کمکی.

درمان‌های دارویی:

۱. درمان با استروئید موضعی: استروئید موضعی می‌تواند در برگرداندن رنگ به لکه‌های سفید کمک کند، به خصوص اگر در مراحل اولیه بیماری شروع شود. درمان باید دست کم تا ۳ماه ادامه یابد تا نتیجه دیده شود این روش ساده‌ترین و کم عارضه‌ترین شیوه درمانی است، اما اثربخشی آن به اندازه روش‌های درمانی دیگر نیست با این حال در صورتی که بیمار از پمادهای قوی​تری استفاده کند، شاهد بروز عوارضی در محل مورد استفاده خواهد بود.

۲. نوردرمانی پسورالن (PUVA): این روش درمانی که از آن به عنوان درمان با اشعه ماوراء بنفش نیز یاد می‌شود بیشتر در امریکا متداول بوده و نسبتا نیز موثر است. هدف اصلی در این روش درمانی نیز افزایش رنگدانه در ضایعات پوستی است اما وقت گیر بوه و بایدمراقبت کافی برای جلوگیری از عوارض آنکه گاهی شدید هم هست، به عمل‌اید. در این روش، ابتدا بیمار داروی پسورالن (Psoralen) را به صورت خوراکی و یا موضعی دریافت کرده و سپس در معرض تابش اشعه ماورا بنفش قرار می‌کیرد. لازم است همه مراحل در مطب پزشک و زیر نظر متخصص انجام شودتا از عوارض جانبی ان تا حد امکان پیش‌گیری شود. قرار گرفتن بیمار در معرض نور افتاب می‌تواند عوارض درمانی را تشدید کند.

۳. رنگ زدایی (Depigmentation): عبارتست از بی‌رنگ کردن باقیمانده پوست بدن تا با لکه‌های سفید همرنگ شود. این روش درمانی برای بیمارانی که حداقل ۵۰ درصد پوست آن‌ها گرفتار است، توصیه می‌شود. در این روش رنگ سایر نقاط پوست که سفید نیستند با استفاده از داروهای موضعی از بین برده می‌شود تا کل بدن شخص به صورت یکنواخت سفید گردد. اما شخصی ک به این روش درمان می‌شود برای همیشه به طور غیرطبیعی نسبت به نور حساس خواهد بود.

درمان جراحی:
تمام روش‌های جراحی روش‌های تجربی هستند، چون اثر بخشی و عوارض جانبی آن‌ها به طور کامل مشخص نشده اشت.

۱.پیوند پوست بدن خود فرد (Autologous skin grafting): پیوند پوست، در این روش قسمت درگیر پوست برداشته شده و با پوست سایر نقاط بدن جایگزین می‌گردد. علاوه بر پرهزینه بودن این روش، عوارضی همچون عفونت، عدم افزایش رنگدانه در محل و همچنین نبودن امکان پیوند پوست در محل‌های حساس از معایب این روش است.

۲. پیوند پوست با استفاده از ایجاد تاول (Skingrafts using blisters): در این روش، پزشک با استفاده از حرارت، مکش و یا سرمای انجماد بر روی پوست طبیعی دارانه رنگدانه، تاول ایجاد می‌کند. سپس، سطح تاول را بریده به ناحیه بدون رنگدانه پیوند می‌زند. از عوارض این روش ماندن جای زخم و عدم افزایش رنگدانه است. با این وجود ماندن جای زخم در این روش در مقایسه با روش‌های دیگر کمتر است.

۳. کاشتن رنگدانه در پوست (Micropigmentation): خالکوبی شامل رنگدانه درون پوست با استفاده از وسیله جراحی خاصی است. این روش درمانی برای بیمارانی که لب ان‌ها درگیر استبه خصوص در افراد با پوست تیره بسیار خوب است. البته یکسان در آوردن رنگ ناحیه خالکوبی شده با رنگ پوست اطراف کار بسیار مشکلی است. رنگ منطقه‌ای که خالکوبی شده است در اثر نور افتاب تغییر نمی‌کند در حالیکه پوست طبیعی اطراف تغییر رنگ پیدا می‌کنند. همچنین علیرغم یکی بودن کامل رنگ ناحیه‌ای که خالکوبی شده است با رنگ پوست اطراف، رنگ خالکوبی شده به مروز زمان کم رنگ‌تر می‌شود. به علاوه خالکوبی کردن لب‌ها ممکن است منجر به ایجاد تاول شود.

۴. پیوند ملانوسیت‌های خود فرد (Autologous melanocyte transplants): در این روش، نمونه‌ای از پوست دارای رنگدانه طبیعی بیمار توسط پزشک گرفته به آزمایشگاه منتقل می‌شود. در آزمایشگاه سلول‌های ملانوسیت را به روش‌های انزیمی در شرایط کامل استریل جدا می‌کنند. در مرحله بعد، سلول‌های آماده شده توسط پزشک به منطقه بدون رنگدانه منتقل می‌شود.

درمان​های کمکی:
۱.ضدآفتاب‌ها: افراد مبتلا به ویتیلیگو خصوصا آن‌هایی که پوست روشن دارند باید از یک ضد افتاب مناسب استفاده کنند تا آن‌ها را از اشعه ماوراء بنفش خورشید حفاظت کند. به علاوه ضد افتاب، پوست را از افتاب سوختگی محافظت می‌کند و باعث کمتر شدن اختلاف رنگ بین پست سالم و لکه سفید می‌گردد.
۲.مواد آرایشی: برای افرادی که لکه‌های ویتیلیگو محدود و در معرض دید دارند، مفید است.