سلامت نیوز : بر اساس گزارشهای جهانی، میزان مرگ ناشی از بیماریهای شغلی و بیماریهای وابسته به شغل 6 برابر حوادث شغلی است و این آمار اهمیت توجه به سلامت شغلی را بیشتر می‌کند.

به گزارش سلامت نیوز به نقل از مهر ؛ مدیر گروه طب کار دانشکده پزشکی دانشگاه علوم‌ پزشکی مشهد اعلام کرد: بیماری شغلی به بیماری اطلاق می‌شود که در نتیجه مواجهه با عوامل زیان‌آور موجود در محیط کار بوجود می‌آید و با توجه به غیرقابل درمان بودن اغلب بیماری‌های شغلی، توجه به بحث پیشگیری از این بیماری‌ها امری ضروری و اجتناب‌ناپذیر است.

هنوز خیلی از بیماری‌های شغلی ناشناخته و پنهان هستند

دکتر احسان رفیعی‌منش هشدار داد: با وجودی که میزان مرگ ناشی از بیماریهای شغلی و بیماری‌های وابسته به شغل شش برابر حوادث شغلی است ولی هنوز این بیماری‌ها ناشناخته و پنهان هستند.

وی اظهار کرد:  ILOتخمین زده که هر سال حدود 337 میلیون حادثه و 217 میلیون بیماری در محیط‌های کاری اتفاق می‌افتد که این تعد اد سالیانه منجر به مرگ حدود 2 میلیون و 300 هزار کارگر شده است.

وی افزود: هزینه‌های مربوط به این تعداد مرگ حدود 4 درصد تولید ناخالص داخلی گزارش شده و بر اساس گزارش سازمان جهانی بهداشت، 37 درصد کمردردها، 16 درصد کاهش شنوائی‌ها، 13 درصد بیماری‌های انسدادی مزمن ریه، 11 درصد آسم‌ها و 10 درصد سرطان‌ها مربوط به عوامل زیان‌آور محیط کار است که این بخش عمده‌ای از بیماری‌های غیرواگیر را در جمعیت عمومی تشکیل می‌دهد.

دو عامل عمده پیشگیری از بیماریهای شغلی را آسان می‌کند

مدیر گروه طب کار دانشگاه علوم‌پزشکی مشهد با بیان اینکه دو عامل عمده پیشگیری از بیماری‌های شغلی را آسان می‌کند، گفت: اول اینكه عوامل مولد این‌گونه بیماری‌ها در محل کار قابل شناسایی، اندازه‌گیری و كنترل هستند؛ دوم اینكه افراد در معرض خطر در دسترس هستند و با اقدامات بموقع طب کار این بیماری‌ها در مراحل اولیه قابل شناسایی، ارزیابی و کنترل هستند.

رفیعی‌منش ادامه داد: بهبود مراقبتهای بهداشتی کارگران، تغییر در فرایندهای کار و  تولید، ارتقاء سیستم ثبت و تشخیص این نوع بیماری‌ها، بهبود مکانیسم‌های تشخیص و پرداخت غرامت‌ها، ارتقاء آگاهی کارگران و کارفرمایان درخصوص بیماری‌های ناشی از کار موثرترین راهکارهای پیشگیری از این بیماری‌ها است.

وی گفت: بطور قطع در شرایط فعلی کنترل اپیدمی پنهان بیماری‌های شغلی، جز با تلاش جمعی دولت و تشکل‌های کارفرمایی و کارگری و تدوین دستورالعمل‌های علمی مبتنی بر نیازهای بومی و منطقه‌ای (با کمک متخصصان سلامت شغلی) امکان پذیر نخواهد شد