سلامت نیوز: ریشه این مساله را می‌توان در مسایل مختلفی از دیدگاه و نگرش اجتماعی گرفته تا مسایل مربوط به تغذیه خود مادر در دوران بارداری و حین شیردهی، تغذیه خود دختران در دوره‌های مختلف زندگی (مخصوصا دوران شیرخوری و دوران بلوغ و كنكور)، فعالیت بدنی دختر بچه‌ها و ژنتیك نژادمان جستجو كرد.

به گزارش سلامت نیوز، دکتر رضا راست منش در سایت سلام دکتر نوشت: سرمنشا این مشكل، از دوران بارداری است. به لحاظ فرهنگی هنوز هم این نگاه غلط بین خانواده‌ها غالب است كه هنگامی كه دختر یا عروسشان باردار می شود، با نگاه مشفقانه او را در عمل، وادار به مصرف بیشتر غذا می‌كنند و اسم این كار را به غلط "تقویت" می‌گذارند! در حالی كه نیازهای دوران بارداری مشخص است و در حالیكه در سه ماه اول بارداری نباید مادر بیش از ۱ تا ۲ كیلوگرم اضافه وزن داشته باشد، خانواده‌ها با تعارف بیش از حد غذا و به اصطلاح خودمانی "تقویت" دختر یا عروس‌شان، با یك شیب تند موجب افزایش تصاعدی وزن مادر باردار و به تبع آن وزن جنین می‌شوند. صدالبته كه این امر هم در مورد نوزاد دختر و هم نوزاد پسر، بالسویه تاثیر دارد؛ ولی نكته این است كه نوزادان پسر بعدها به دلیل ذاتی، جنسیتی و فرهنگی، فعالیت بدنی بیشتری دارند و مشكل چاقی در آنها كمتر از دختران است.

نكته بسیار مهم و تاثیر‌گذار دیگر بعد از بارداری، نگرش غلط بسیاری از خانواده‌ها در مورد تعریف صحیح چاقی و لاغری است. ارزش‌گذاری برای وا‍‍ژه‌هایی مانند تپل، تپل مپل، توپر، گوشتی و واژه‌هایی نظیر این‌ها، به طور غیرمستقیم جلوه‌هایی از تعریف غلط خانواده‌ها در مورد وزن سالم است. با این كه من متخصص اطفال نیستم و از تغذیه اطفال اصلا سررشته ندارم، بارها در مطب با این مساله رو به رو شده‌ام كه خانواده‌ها، كودكانی را كه وزن بسیار عالی و استانداردی دارند، برای ویزیت نزد من می‌آورند و عنوان می‌كنند كه "بچه ما كم وزن است و می‌خواهیم تپل‌تر شود"! یعنی با دست خودشان، آگاهانه باعث پیدایش مشكل چاقی در كودكان خود می‌شوند. این دلسوزی نابه جا و غلط مخصوصا به لحاظ نگاه فرهنگی و مشفقانه پدر و مادر در مورد كودكان دختر بیشتر مصداق پیدا می‌كند؛ مخصوصا كه پدر و مادرها حس دلسوزی و شفقت بیشتری نسبت به دختربچه‌ها دارند چراكه كم سر و صداترند و از نگاه والدین اصطلاحا "مظلوم و بی حرف" تلقی می‌شوند.
همین سناریو در دوران كودكی و مدرسه ادامه پیدا می‌كند و دختربچه‌ها كه به نسبت پسر بچه‌ها تمایل كمتری برای بازی در خیابان دارند و بستر اجتماعی محدودتری برای بازی‌های انرژی سوز (مانند فوتبال، هفت سنگ...)، می‌یابند؛ از اول مجال كمتری برای فعالیت های جسمانی جدی پیدا می‌كنند. در حالیكه در همین اثنا، تمایل برای خوراندن دختربچه‌ها آن هم به میزان بیشتر از نیاز واقعی‌شان ادامه می‌یابد. توجه داشته باشید كه چاقی‌های دوران رشد و دوران بلوغ بسیار جدی‌تر و خطرناك‌تر است چرا كه چاقی‌های این دوران مربوط به افزایش تعداد سلول‌های چربی است و این نوع چاقی‌ها نسبت به درمان رژیمی بسیار مقاوم است. این حقیقت فیزیولژیك را هم به یاد آورید كه دختر بچه‌ها ممكن است حتی از سن هشت نه سالگی بالغ شوند! پس حتی اگر هم قبول كنیم نگاه دلسوزانه و مشفقانه پدر و مادر نسبت به كودكان دختر و پسرشان، برابر و عادلانه باشد، باز هم دختر بچه‌ها ضرر بیشتری متحمل می‌شوند چرا كه زودتر بالغ می‌شوند و پرخوری‌های این دوران كه هنوز به خاطر سن كم بچه‌ها، با اندكی چاشنی دخالت و اعمال نظر والدین برای بیشتر خوراندن كودكان توام می‌شود، شروع دردسری می‌شود كه تا آخر عمر گریبان‌گیر كودكان مخصوصا دخترها می‌شود.