سلامت نیوز:یک فوق تخصص انکولوژی با اشاره به اینکه درصد بالایی از تومورهای تیموس خوش‌خیم هستند‌، گفت: تومورهای تیموس در اکثر موارد بدون علامت هستند و تنها در رادیوگرافی یا سی‌ تی اسکن قابل تشخیص هستند و در صورت ادامه روند رشد تومور، علائمی مانند فشار بر روی مجاری تنفسی و احساس سنگینی در قفسه سینه و گاه سرفه‌های بدون خلط ایجاد می‌کنند.

دکتر بهمن شفائیان در گفت‌وگو با خبرنگار سرویس سلامت خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا) - منطقه علوم پزشکی تهران، با بیان اینکه تیموس یک عضو کوچک در قسمت بالای قفسه سینه، در فضای قفسه سینه و در بین ریه‌ها قرار دارد، گفت: این غده از دوران نوزادی تا بلوغ رشد قابل توجهی دارد، اما پس از این سن، رشد آن به تدریج کاهش یافته و با افزایش سن خیلی کوچک می‌شود.

وی با اشاره به اینکه فعالیت لنفوسیت‌ها به افزایش سیستم ایمنی بدن کمک می‌کند، افزود: تیموس جایگاه تکامل لنفوسیت‌هایT است و این لنفوسیت‌ها از مغز استخوان به این غده منتقل می‌شوند. تیموس شامل دو نوع بافت لنفوسیت و سلول‌های اپی‌تلیال یا پوششی است، گفت: تومورهای تیموس می‌توانند اپیتلیالی یا لنفوسیتی باشند و از این دو گروه سلول منشا گیرند.

عضو هیأت علمی دانشگاه علوم پزشکی تهران با بیان اینکه دلیل واضح ایجاد تومور تیموس ناشناخته است، گفت: در بعضی موارد ویروس‌ها و گاهی هم عوامل ژنتیکی منشا ایجاد این تومورها هستند.

این فوق تخصص انکولوژی به مراحل تشخیص تومورهای تیموس اشاره کرد و یادآور شد: در مراحل اولیه معاینات پزشکی و در مرحله بعدی انجام آزمایش‌های تصویربرداری مانند سی‌تی‌اسکن صورت می‌گیرد و پس از انجام بیوپسی و تایید وجود تومور، اقدام به برداشتن آن می‌شود.

شفائیان تصریح کرد: تومورهای تیموس در اکثر موارد بدون علامت هستند و تنها در رادیوگرافی یا سی‌تی اسکن قابل تشخیص هستند و در صورت ادامه روند رشد تومور علائمی مانند فشار بر روی مجاری تنفسی و احساس سنگینی در قفسه سینه و گاه سرفه‌های بدون خلط ایجاد می‌کنند.

وی افزود: در موارد نادری تومورهای توموس با ضعف عضلات صورت، پلک و چشم همراه است و گاه بیماران با مشکل افتادگی پلک یا اشکال در عملکرد عضلات صورت به پزشک مراجعه می‌کنند.

شفائیان در پایان امکان برگشت تومورهای تیموس را بعد از عمل جراحی بسیار کم دانست و خاطر نشان کرد: در نوع بدخیم این تومورها هم در صورتی که ضایعه به‌ طور کامل پاک‌سازی و درمان‌های کمکی مانند شیمی درمانی و پرتو درمانی انجام شده باشد، احتمال عود مجدد بسیار ناچیز است.