سلامت نیوز:شاید هیچ موضوعی در دستورکار جهانی بیشتر از موضوع پناهندگان و مهاجران، مستعد آن نبوده که از سوی عوام فریبان خودنما آلت دست قرار گیرد. "ما" در برابر "آنان"، متحدکننده همیشگی و هر چند غیرمسئولانه‌ای است که سراسر تاریخ به منظور پنهان کردن انسانیت مشترک ما به وسیله افرادی مورد استفاده قرار گرفته که منافع خودخواهانه خطر ناک دارند. حال، تفاوت در این است که نسبت به گذشته مردم بیشتری در حال جابجایی هستند، و در عصری که وقایع به سرعت منتشر می‌شود، شاهد افزایش بیگانه ستیزی هستیم که اغلب به خشونت ختم می شود.
برگزاری اجلاس سران برای پناهندگان و مهاجران به وسیله سازمان ملل متحد در این هفته، نمایانگر پیشرفت در موقعیتی اضطراری است. با وجود عقاید شدیداللحنی که بر فضای مذاکرات حاکم است، دولت‌های سراسر جهان با الحانی سنجیده در حال پاسخ‌گویی هستند و چنان‌چه سرِ پیمان خود بیاستند، این امر می‌‌تواند دستیابی به نتایج واقعی را در پی داشته باشد.
اجلاس سران برای پناهندگان و مهاجران، نخستین نشست رهبران ارشد برای بحث در مورد پناهندگان و مهاجران است. این اجلاس، موافقت‌نامه پیشگامانه‌ای را با عنوان اعلامیه نیویورک با اجماع نظر به تصویب خواهد رساند.
این سند، به گونه‌ای زیبنده، شهری را ارج می‌نهد که به تنوع سرشار از جنب و جوش شهرت دارد و نماد آن مجسمه آزادی است که در بندرگاه نیویورک قد برافراشته است. مهم‌تر این‌که، این اعلامیه در حالی‌که گرامی‌ترین ارزش‌های ما را حفظ می‌کند، رویکردی اصولی و عملگرایانه را برای پرداختن به چالش‌های افراد در حال جابجایی ارائه می دهد.
مخاطرات جدی است. شمار مهاجران جهان، 244 میلیون است. هم‌اکنون بیش از 65 میلیون نفر، تن به جابه‌جایی اجباری داده‌اند. نیمی از آنان کودک هستند. پناهندگان اغلب برای نجات جان خود با خطرات بسیاری در مسیر به سوی امنیت روبه‌رو می‌شوند و بسیاری هنگام ورود به مکانی امن از تبعیض رنج برده و حتی بازداشت می‌شوند.
این افراد در رویارویی با مشکلات جهانی سیار، اغلب در جستجوی امنیت و ثبات به نقاط دور سفر می‌کنند. اما مسیرهای قانونی ناکافی است و قاچاقچیان بی‌وجدان با اخذ مبالغ گزاف برای تأمین فرصت مخاطره‌آمیز فرار، از این امر سودجویی می‌کنند.
جنگ‌ها زمان بیشتری به طول می‌انجامند و به دلیل طول مدت آوارگی، در برخی موارد در چند نسل، بازگشت به خانه برای پناهندگان سخت‌تر می‌شود. بر خلاف نظرهای متداول، اکثریت عمده پناهندگان در کشورهای ثروتمند بسر نمی‌برند بلکه 86 درصد آنان در جهان در حال توسعه زندگی می‌کنند و کشورهای فقیرتر میزبان پناهندگان، کمک کافی دریافت نمی‌کنند. سال گذشته، فراخوان‌های انسان‌دوستانه سازمان ملل متحد به سختی نیمی از بودجه درخواستی را تأمین نمود.
امکان اسکان مجدد هم تنها بخش کمی از آنچه مورد نیاز است را پوشش می‌دهد. در 2015، نزدیک به یک میلیون نفر نیازمند به اسکان مجدد شناخته شدند اما تنها بیش از 100 هزار نفر از آن بهره‌مند شدند.
چالش‌ها بسیار است اما نباید منافع را فراموش کنیم. با رویکردی مناسب، پناهندگان و مهاجران می‌توانند مزیت‌هایی برای جوامع میزبان و کشور خود به ارمغان آورند. این نکته مثبت که به خوبی مستند گردیده نباید در مذاکرات فراموش شود.
برای بهبود وضعیت مکانی که مردم در آنجا زندگی می‌کنند به صورتی‌که آنان مجبور به ترک اجباری محل سکونت خود نشوند، باید به اعلامیه نیویورک در بستر گسترده‌تر تلاش‌های جدید و بلندپروازانه بین‌المللی نگریسته شود. دستورکار 2030 برای توسعه پایدار، یعنی طرح ما برای صلح و بهروزی در سیاره‌ای سالم، در قلب این اعلامیه واقع شده است. ما همچنین تلاش می‌کنیم مانع وقوع درگیری‌ها شده، آن‌ها را حل و فصل کرده، و زمانی‌که سلاح‌ها خاموش می‌شوند صلح را پایدار کنیم.
اجلاس سران گواهی از جانب آنانی است که مستقیماً تحت تاثیر آوارگی و پناهندگی هستند. اینجانب مشتاقانه منتظر دیدار با خانم جوان و شگفت‌آوری هستم که نخستین بار وی را ماه گذشته در بازی های المپیک ریو ملاقات کردم.
یسرا ماردینی، سوری است اما در تیم پناهندگان رقابت می‌کرد. این تیم برای ورزشکارانی تشکیل شد که مانند میلیون‌ها انسان دیگر در سراسر جهان، مجبور به ترک سرزمین‌هایشان شده‌اند.
یسرا پیش از رقابت شنا در رقابتی برای نجات جان‌ها شرکت کرده بود.
او سال گذشته سوریه را سوار بر قایقی پُر سرنشین ترک گفت. آن هنگام که موتور قایق از کار افتاد، یسرا همراه با تعدادی دیگر از شناگران آن گروه، داخل دریای اژه پریدند و قایق را با شنا هُل دادند. رسیدن به ساحل سه ساعت طاقت‌فرسا به طول انجامید. آنان بسیار خسته به مقصد رسیدند اما نیروی همبستگی انسانی برای گذار به امنیت را ثابت کردند.
همراه با یکدیگر در یک قایق، این تعریف انسانیت است. ایجاد وحشت، سرزنش دیگران یا سپر بلا کردن اقلیت‌ها تنها خطرات را برای همه افزایش می‌دهد.
رهبران خردمند درک می‌کنند در عوض باید برای نجات همگان تلاش کنیم، هر یک مشارکت‌های خود را به حداکثر برسانیم، و کشتی مشترک خود را به سوی مقصد مشترکمان هدایت کنیم که آن آینده‌ای سرشار از فرصت و کرامت برای همه است.
نظر شما