سلامت نیوز: ایرانیان به مهان‌نوازی در دنیا شهره هستند اما این روزها به‌جای مهمان‌نوازی مشغول مهمان‌كشی هستند. سالانه حدود یک میلیون پرنده به شمال ایران مهاجرت می‌كنند كه براساس آمار، از این تعداد حدود 600 الی 700 هزار پرنده شکار یا نسل‌كشی می‌شوند. در كنار این نسل‌كشی فعالان محیط زیست و حتی ادارات محیط زیست با ژست شیك غذادهی به پرندگان مهاجر، اقدامی كه تاكنون صیادان برای صید آن‌ها انجام می‌دادند، تیر خلاص را به پرندگان مهاجر شلیك می‌كنند.

قتلگاه‌هایی به‌نام تالاب

به گزارش سلامت نیوز، روزنامه قانون در ادامه می نویسد: با شروع فصل سرما تالاب‌های شمال و جنوب ایران میزبان میلیون‌ها پرندگان مهاجری است كه از سرما به آن‌جا پناه می‌برند اما این پناهگاه برای آن‌ها تبدیل به یك قتلگاه می‌شود.

به‌گفته بسیاری از كارشناسان و فعالان محیط زیست، به واسطه جمعیت بزرگ این پرندگان كه به تالاب‌های ایران مهاجرت می‌كنند، شكار در این حجم را می‌توان یك نسل‌كشی و قتل‌عام دانست.

حر منصوری یكی از فعالان محیط زیست میانكاله به «قانون» درباره شكار پرندگان مهاجر می‌گوید:« صید و شكار پرندگان مهاجر در تالاب‌ها و مناطق حفاظت شده كشور غیرقانونی است. همچنین به‌دلیل شیوع آنفولانزا ، اداره محیط زیست مازندران در نامه‌ای به شكارچیان هشدار داده است كه با متخلفین به‌شدت برخورد می‌كند. شكار بیشتر دركنار مناطق حفاظت شده مانند شالیزارها انجام می‌شود. مرز مناطق حافظت شده بسیار گسترده است. به‌عنوان مثال منطقه حفاظت شده میانكاله بیش از 150 كیلومتر مرز مشترك با شالیزارها دارد. برای حفاظت از آن‌ها كمتر از 10 محیط‌بان وجود دارد، كه این كمبود نیرو باعث می‌شود محیط‌بانان به خوبی نتوانند كل منطقه را گشت‌زنی كنند. شكارچیان نیز از این مساله استفاده می‌كنند و پرندگان را در مرز میانكاله در میان شالیزارها شكار می‌كنند».

ممنوعیت شكار اوضاع را بدتر كرد

شكار و شكارچی كلاف سردرگمی است كه تاكنون هیچ قانونی نتواسته راه حل این مشكل باشد. حرمنصوری با اشاره به اینكه یكی از بخش‌های كمپین «ممنوعیت پنج ساله شكار» بوده است، عنوان می‌كند: «جلوگیری از شكار عواقبی دارد، شاید در یك مقطع زمانی باعث شود كه شكار كمتر شود اما در درازمدت جواب نمی‌دهد. من همیشه مخالف شكار بوده‌ام اما عواقب ممنوعیت شكار را می‌بینم. زمانی كه برای شكارچی پروانه شكار صادر شود، درحالت عادی به‌عنوان مثال شكارچی پنج شكار انجام می‌دهد تا پروانه شكارش لغو نشود و این شكار را در روز و مكان مناسبی انجام می‌دهد. ولی هنگامی كه ممنوعیت شكار می‌گذاریم، شكارچی با خود می‌گوید برای سازمان محیط زیست شكار در منطقه حفاظت شده یا شالیزار و تعداد شكار هیچ فرقی ندارد و درنهایت او است كه جریمه می‌شود. آن زمان شكارچی به‌جای پنج پرنده 50 پرنده را شكار می‌كند. آن‌هم در فصول ممنوع و در مناطق حفاظت شده، این كار را انجام می‌دهد. پروانه‌های شكار جزو ابزارهای مدیریتی در حیات‌وحش است».

اكو توریسم ،كلید صید پرندگان مهاجر

او ادامه می‌دهد: «شاید ما به‌عنوان حامیان حقوق حیوانات شكار را تحمل نكنیم ولی تعطیل كردن شكار امكان‌پذیر نیست و این كار مدیریت حیات وحش را بیش از گذشته سخت‌تر می‌كند. در میانكاله شكارچیان در مرز مشترك با شالیزارها به تالاب نزدیك می‌شوند و شكار می‌كنند و محیط زیست نیز با این مشكل درگیر است و این داستان تا زمانی كه برای بومیان معیشت پایدار ایجاد نكنیم ادامه خواهد داشت. پرندگان درحال حاضر برای بومیان موجوداتی بی‌ارزش محسوب می‌شوند و اگر شكار شوند موجب انتفاع آن‌ها می‌شود و آن زمان ارزشمند می‌شوند. مساله دیگر جولان شكارچیان مرفه در این منطقه است. بومیان با دیدن این صحنه‌ها احساس تعلق خود را به منطقه از دست می‌دهند و تنها به نفع خود فكر می‌كنند.

مناطق حفاظت شده در تمام دنیا

حفظ تالاب‌ها در راستای معیشت پایدار بومیان است. اكوتوریسم یكی از ابزارهای حل مشكل شكار پرندگان مهاجر است. این مساله موجب می‌شود بومیان درگیر اقتصادی شوند كه پرندگان ایجاد می‌كنند.بومیان اگر از پرندگان سودی نداشته باشند برای حفاظت از‌ آن‌ها هیچ اقدامی نمی‌كنند. درچند سال اخیر پیشرفت‌های خوبی در این‌باره در میانكاله داشته‌ایم و بسیاری از بومیان متوجه این موضوع شده‌اند كه اگر پرندگان به‌دلیل صید و شكار از منطقه رانده شوند و یا جمعیت آن‌ها كم شود، گردشگر كمتر به این منطقه می‌آید و كسب وكارشان از رونق می‌افتد».

غذادهی بلای جان پرندگان

حر منصوری درباره برهم زدن توازن حضور پرندگان مهاجر می‌گوید: « جمعیت پرندگان در سال جاری افزایش یافته است. یك سری اشتباهات صورت می‌گیرد كه توازن حضور پرندگان در زیستگاه‌های مختلف را برهم می‌زند. غذادهی به پرندگان عامل اصلی این اتفاق است. نه سال پیش به بهانه سرمای شمال ایران بحث غذادهی به پرندگان از فریدونكنار شروع شد و درحال حاضر ادامه دارد. این كار را تاكنون صیادان انجام می‌دادند. آن‌ها در شالیزارها برای پرندگان دانه می‌ریختند كه این كار باعث متمركز شدن پرندگان می‌شد و بعد از آن با روش‌های مختلف پرندگان را شكار می‌كردند».

ژست شیك غذادهی برای فعالان محیط زیست

این فعال محیط زیست با اشاره به پیامدهای خطرناك غذادهی به پرندگان، می‌افزاید: « درحال حاضر جمعیت بیش از پنج هزار قوی فریادكش میانكاله به حداقل رسیده چراكه مهم‌ترین عامل برای انتخاب مكان، زمان و مسیر مهاجرت برای پرندگان غذا است. زمانی كه پرندگان می‌بینند در برخی از مناطق غذا به میزان بسیار بالایی وجود دارد، مسیر مهاجرت خود را تغییر می‌دهند و این یك تله اكولوپیكی محسوب می‌شود. همچنین پیام غلطی را به پرنده می‌دهد كه یك زیستگاه غنی و تامین كننده غذا در طول زمستان است. این تمركز باعث آسیب‌پذیری آن‌ها می‌شود. به‌عنوان مثال اگر فردی برای لجبازی با سازمان محیط زیست تنها 10 لیتر سم را در 20 هكتار زمین بریزد، 10 هزار هكتار قوی فریادكش از بین می‌رود. این درحالیست كه این 10 هزار قو نباید در 20 هكتار باشند بلكه پنج هزار قوی فریادكش باید در 90 هزار هكتار باشند؛ اینجا تالاب است نه باغ پرندگان. یكی دیگر از مشكلات تمركز پرندگان در نتیجه غذادهی همین مساله آنفولانزای حاد پرندگان است كه به‌دلیل همین تمركز، به‌شدت درحال شیوع بین پرندگان است. هنگامی كه مسیر مهاجرت را با غذادهی تغییر می‌دهید، اغلب پرندگان به منطقه صیدگاه می‌روند و در تور صیادان گرفتار می‌شوند.

در گذشته شكارچی غذادهی می‌كرد. درحال حاضر فعالان محیط‌زیست و حتی خود اداره محیط زیست، چراكه این كار یك ژست و ظاهر شیكی دارد و به عواقب این كار حاضر نیستند فكر كنند. اداره محیط زیست مازندران برای خرید گندم پول جمع‌آوری می‌كند درحالی كه مدیر تالاب‌های كشور دكتر باقرزاد كریمی نیز همانند بسیاری از اساتید و كارشناسان حیات وحش تاكید كرده‌اند كه این یك روش اشتباه است ».

سخن آخر

«پرندگان مهاجر را شكارنكنیم». شاید این بهترین شعاری باشد كه بتوان این روزها بر تابلوهای اطراف تالاب‌ها و دریاچه‌های كشور نوشت. روزانه هزاران پرنده مهاجر به‌دلیل بی‌تدبیری مسئولان زیر تیغ شكارچیان می‌روند. بر اساس شواهد سود حاصل از شكار پرندگان مهاجر روزانه به 500 هزار تومان نیز می‌رسد و این مبلغی است كه شكارچیان را به قتل و عام و نسل‌كشی صدها هزار پرنده مهاجر می‌كشاند.