سلامت نیوز :با گسترش ارتباطات و اطلاعات در دوران كنونی و با وجود نهادهای مختلف آموزشی، تربیت كودكان همچنان از مهم ترین كاركردهای خانواده است. سهل انگاری والدین در تعلیم و تربیت كودكان و واگذار كردن این مسئولیت از سوی آنان به سایر نهادها موجب اخلال در امر آموزش كودكان شده است.

بسیاری از والدین تصور می كنند مدرسه و رسانه تربیت كودكان را به تنهایی برعهده دارند. بنابراین برای نهاد خانواده در این زمینه چندان نقشی قائل نیستند. این در حالی ست كه اگر اخلالی در كاركرد آموزشی خانواده ایجاد شود كودكان در این خانواده ها بیشتر در معرض آسیب های اجتماعی قرار می گیرند.

«انا كراتون» روانشناس مركز تحقیقاتی ملبورن معتقد است: كودكان ما در عصری زندگی می كنند كه عصر انفجار اطلاعات نام گرفته است. این عصر شرایط جدیدی در پیش روی همه اعضای جامعه قرار داده است. سایت های اینترنتی، صدها كانال تلویزیونی و گسترش روزافزون شبكه های ارتباطی، خانواده ها را با مسائل جدیدی روبه رو كرده است. با این همه نقش خانواده در مسائل تربیت كودكان به خصوص در سنین 5 تا 6 سال دارای اهمیت ویژه است.

اما باید در نظر داشت كودك در كنار خانواده، از مدرسه و رسانه های گروهی نیز تاثیر می گیرد. هر چند كه هیچ نهادی همانند خانواده در آموزش پذیری و تربیت كودكان تاثیرگذار نیست.
بیشترین مسئولیت خانواده مربوط به گروه سنی 1 تا 7 سال است. نقش كودك، شخصیت، رفتار و خودپنداری كودك در هفت سال اول زندگی شكل می گیرد. به اعتقاد او، كودك تا سن 7 سالگی باید در خانواده و تحت آموزش و پرورش پدر و مادر بخصوص مادر قرار گیرد.

بهترین مقطع برای آموزش كودكان همین رده سنی است، كودكان و نوجوانان در این مقطع سنی به صورت جدی آمادگی آموزش و پرورش را دارند و در گروه سنی 13 تا 23 سال خانواده باید به صورت گفتمان دوطرفه با فرزند رفتار كند.

با این وجود در عصری زندگی می كنیم كه دغدغه پدران و مادران بسیار شده است، به گونه ای كه خانواده كاركرد اصلی خود را در ارتباط با آموزش فرزندان فراموش كرده است.
حتی در برخی خانواده ها به دلیل اشتغال مادر و پدر، فرزندان در مهدهای كودك آموزش می بینند. در این میان مفاهیمی كه در محیط های آموزشی به فرزندان انتقال پیدا می كند، گاهی در چارچوب فرهنگ خانواده نیست.

در جامعه كنونی كه هم زن و هم مرد شاغل هستند كودكان كمتر والدین را می بینند. در این صورت نقش تربیتی كودكان به درستی اعمال نمی شود. این در حالی ست كه طبق وظیفه و سرمایه گذاری اصلی خانواده باید در آموزش و پرورش كودكان باشد. اما هم اكنون خانواده ها بیشترین سرمایه گذاری را روی مسكن و یا داشتن زندگی مرفه می گذارند.
با این كه كودك از بدو تولد به تدریج آموزش ها و مهارت های زندگی را در خانواده یاد می گیرد، اما نباید مدرسه و رسانه ها را در اجتماعی شدن و آموزش كودكان فراموش كرد. شاید آنچه كه در سال های اخیر خودنمایی كرده است، بی توجهی نهادهای آموزشی برای پرورش كودكان است.

مدرسه یك محیط دوم برای كودك است. اگر چه یكی از وظایف مدرسه تربیت كودكان است، اما به دلیل وجود آدم های متفاوت، این نهاد اثر مطلوب را در آموزش و اجتماعی شدن كودك ندارد. رسانه های جمعی نیز الگوهای ذهنی برای كودك به وجود می آورد. اگر این الگوها متناسب با رفتار كودك در محیط خانوادگی نباشد، تأثیر زیادی بر روی كودكان ندارد.

در خانواده هایی كه به دلایلی در انجام وظایف تربیتی خود دچار مشكل می شوند و به درستی مفاهیم آموزشی را به كودكان آموزش نمی دهند، كودك در سنین بالاتر دچار مشكلات فراوانی می شود.

از سوی دیگر هم نباید مدارس خلاقیت و استعداد دانش آموزان را نادیده بگیرند وگرنه در چنین فضایی نباید توقع داشت كه كودكانمان آموزش ها و تربیت مناسب را به خوبی فراگیرند. محیط مدرسه نباید برای كودكان محیط تصنعی باشد و باید متناسب با روحیات كودك شكل گیرد. با توجه به این موضوع نقش خانواده در آموزش كودك بسیار پراهمیت است.

با این اقدام محیط مدرسه از حالت تصنعی و اجباری به حالت اختیاری و عاطفی تبدیل می شود و آنجاست كه آموزش برای كودك شیرین می شود.