به گزارش سلامت نیوز به نقل از همشهری، یکی از کارهای سختی که در این شرایط میتوانیم انجام بدهیم، نگهداری روانی از کودکان است. آنها درگیر سؤالات زیادی هستند و اساسا درکی از اتفاقی که افتاده و در شرف افتادن است، ندارند؛ به همین دلیل اگر بهخوبی نتوانیم این وضعیت را برایشان توصیف، تفسیر و مدیریت کنیم، ممکن است آسیبهای روانی ریز و درشتی از این قضیه ببینند.
مهمترین نکتهای که در این زمینه وجود دارد، خویشتنداری والدین و بزرگسالان است. کودکان هنوز از نظر ذهنی و روانی به تکامل نرسیدهاند و اساسا هر چیزی که امنیت و اطمینان اطرافشان را به هم بزند، میتواند بهشدت برایشان زیانآور باشد و بر آینده روانیشان تأثیر بگذارد.
کودکان با نگاه کردن و الگوبرداری از والدین رفتارها را یاد میگیرند. وقتی والدین یاد بگیرند که در چنین شرایطی، خویشتندار و مسلط بر خود باشند، طبیعتا بچهها نیز دچار فروشکستگی اطمینان و امنیت اطراف خودشان نخواهند شد.
علی نیکجو، متخصص اعصاب و روان در اینباره میگوید: «آموزش و گفتوگو درباره موضوعات دشواری مانند جنگ نقش مهمی در رشد کودکان و درک آنها از جهان دارد، اما بهطور همزمان لازم است که از کودکان در برابر ابعاد آسیبزننده این موضوعات محافظت کنیم.
دیدن تصویر سلاحهای جنگی و صحنههای خشونتبار میتواند بار سنگینی را بر روان رشدنیافته کودکان تحمیل کند. زمانی که کشور در وضعیتی قرار دارد که به نوعی با جنگ درگیر است، والدین، معلمها و سایر بالغان با چالش حرف زدن با کودکان و شنیدن از آنها درباره مفاهیمی مانند انتقام، تهدید، امنیت، جراحت و مرگ، مواجه میشوند.
این گفته دکتر جیمز گاربارینو یک متخصص در حیطه تکامل کودکان است. ما در جهانی زندگی میکنیم که اخبار سریعتر از هر زمانی در گذشته منتشر میشوند و احتمال اینکه فرزندان ما پیش از شنیدن حرفهای ما درباره یک موضوع، تحتتأثیر شنیدههای دیگری قرار بگیرند بسیار زیاد است.»
نیکجو همچنین در ادامه اشاره کرده است: «در گفتوگو با کودکان درباره جنگ، به اشتراک گذاشتن احساسات خود و شنیدن فعالانه احساسات آنها بسیار مهم است؛ حتی اگر سن آنها بسیار کم باشد، مهم است که پاسخهای صادقانهای از والدینشان دریافت کنند. رسیدن والدین به درکی از اینکه چه چیزی آنها را در مورد جنگ نگران میکند، پی بردن به نگرانیهای فرزندشان را تسهیل میکند. کودکان نیاز به این اطمینانبخشی دارند که آنها و عزیزانشان در امنیتهستند.»
نظر شما