البته عوارض داروهای روانپزشكی با سن و جنس بیمار بسیار متفاوت است.
وی در مورد نحوه تجویز داروهای روانپزشكی به بیماران افزود: در زمان تجویز دارو به بیماران حتماً و در حد امكان، روانپزشك باید بیمار را در جریان عوارض جانبی داروها قرار دهد. ضمن اینكه روانپزشك نیز باید جنسیت بیمار را درنظر بگیرد زیرا تاثیرات مختلف داروها بر زنان و مردان ممكن است در زندگی و حتی شغل آنها تاثیر منفی بگذارد.
این روانپزشك اضافه كرد: بیشترین عوارض داروهای روانپزشكی در زنان شامل تغییر وزن، تغییر حالات حركتی و عوارض پوستی مختلف است كه پزشك با ارائه اطلاعات صحیح در مورد دارو و نوع بیماری به بیمار می‌تواند از ترس و اضطراب بیمار بكاهد و از تصمیمات عجولانه بیمار در مورد مصرف یا عدم مصرف دارو و مدت زمان مصرف آن ممانعت به عمل آورد.
دكتر صدر عوارض داروهای روانپزشكی در مردان را نیز تشریح كرد و گفت: داروهای روانپزشكی بر مهارت‌های شغلی و عملكرد مردان تاثیرگذار است كه روانپزشك با دانش اطلاعاتی در مورد شغل و نحوه زندگی مرد بیمار می‌تواند بهترین گزینه دارویی را برای او پیشنهاد كند و آگاهی‌های لازم را نیز در این مورد به او بدهد.
استاد دانشگاه علوم پزشكی شهید بهشتی تهران به ارائه چند نكته مهم و ضروری كه بهتر است روانپزشكان برای بهبود هر چه سریع‌تر بیمار به آنها توجه كنند، اشاره كرد و گفت: بهتر است پزشك به 6 مورد زیر توجه داشته باشد تا بیمار را به سوی بهبودی سوق دهد.
1 - در دسترس بودن داروها
2 - قیمت داروی مورد استفاده
3 - سابقه خانوادگی پاسخ به درمان
4 - پرهیز از ارائه دیدگاه‌های ناامیدانه به بیمار در مورد زمان درمان
5 - توجه به سطح اجتماعی بیمار برای انتخاب دارو
6 - توجه پزشك به بیماری‌های دیگری كه بیمار از آنها رنج می‌برد.
دكتر صدر در زمینه ملاحظات كلی برای تجویز دارو به افراد مختلف گفت: زنان سالمند، باردار و شیرده و كودكان دوز داروی كمتری را باید مصرف كنند زیرا داروی كمتر برای این افراد عوارض كمتر و نتیجه درمانی بهتری خواهد داشت.وی تاكید كرد: برخی بیماران به دلیل اینكه از برخی داروها تنفر دارند و علاقه‌ای به مصرف آنها ندارند ادعا می‌كنند بهبود یافته و نیازی به مصرف دارو ندارند. در این مواقع روانپزشك باید به شدت دقت كند و با خرسندی بیمار را راهی منزل نكند و به بیمار بگوید كه تنها با جواب آزمایش نسبت به بهبودی او اطمینان حاصل می‌كند. اگر پزشك بیمار را به حال خود رها كند، بیمار به مشكلات فرهنگی و اجتماعی دچار خواهد شد.سید سعید صدر تاكید كرد: یك روانپزشك نباید به بیمار بگوید كه از 2 ماه دیگر شما می‌توانید داروی خود را قطع كنید، شاید بیمار از همان لحظه این كار را انجام دهد. پزشكان با بیمار ارتباط روانی مناسب برقرار كنند زیرا عاملی مناسب برای بهبود هر چه سریع‌تر بیمار است. نباید یك روانپزشك فقط به تجارب پیشین خود در مورد تجویز دارو و یا پاسخ كلامی بیمار نسبت به احوالاتش قانع شود بلكه باید از دیگر روانپزشكان در مورد تجویز مناسب دارو نیز پرس‌وجو كند.
گفتن عوارض تا جایی كه نگرانی بیمار را بكاهد بسیار مهم و اثرگذار است و می‌تواند به بهبود هر چه سریع‌تر بیمار كمك كند.