عوارض جانبي داروهاي موثر روانپزشكي

البته عوارض داروهاي روانپزشكي با سن و جنس بيمار بسيار متفاوت است.
وي در مورد نحوه تجويز داروهاي روانپزشكي به بيماران افزود: در زمان تجويز دارو به بيماران حتماً و در حد امكان، روانپزشك بايد بيمار را در جريان عوارض جانبي داروها قرار دهد. ضمن اينكه روانپزشك نيز بايد جنسيت بيمار را درنظر بگيرد زيرا تاثيرات مختلف داروها بر زنان و مردان ممكن است در زندگي و حتي شغل آنها تاثير منفي بگذارد.
اين روانپزشك اضافه كرد: بيشترين عوارض داروهاي روانپزشكي در زنان شامل تغيير وزن، تغيير حالات حركتي و عوارض پوستي مختلف است كه پزشك با ارائه اطلاعات صحيح در مورد دارو و نوع بيماري به بيمار مي‌تواند از ترس و اضطراب بيمار بكاهد و از تصميمات عجولانه بيمار در مورد مصرف يا عدم مصرف دارو و مدت زمان مصرف آن ممانعت به عمل آورد.
دكتر صدر عوارض داروهاي روانپزشكي در مردان را نيز تشريح كرد و گفت: داروهاي روانپزشكي بر مهارت‌هاي شغلي و عملكرد مردان تاثيرگذار است كه روانپزشك با دانش اطلاعاتي در مورد شغل و نحوه زندگي مرد بيمار مي‌تواند بهترين گزينه دارويي را براي او پيشنهاد كند و آگاهي‌هاي لازم را نيز در اين مورد به او بدهد.
استاد دانشگاه علوم پزشكي شهيد بهشتي تهران به ارائه چند نكته مهم و ضروري كه بهتر است روانپزشكان براي بهبود هر چه سريع‌تر بيمار به آنها توجه كنند، اشاره كرد و گفت: بهتر است پزشك به 6 مورد زير توجه داشته باشد تا بيمار را به سوي بهبودي سوق دهد.
1 - در دسترس بودن داروها
2 - قيمت داروي مورد استفاده
3 - سابقه خانوادگي پاسخ به درمان
4 - پرهيز از ارائه ديدگاه‌هاي نااميدانه به بيمار در مورد زمان درمان
5 - توجه به سطح اجتماعي بيمار براي انتخاب دارو
6 - توجه پزشك به بيماري‌هاي ديگري كه بيمار از آنها رنج مي‌برد.
دكتر صدر در زمينه ملاحظات كلي براي تجويز دارو به افراد مختلف گفت: زنان سالمند، باردار و شيرده و كودكان دوز داروي كمتري را بايد مصرف كنند زيرا داروي كمتر براي اين افراد عوارض كمتر و نتيجه درماني بهتري خواهد داشت.وي تاكيد كرد: برخي بيماران به دليل اينكه از برخي داروها تنفر دارند و علاقه‌اي به مصرف آنها ندارند ادعا مي‌كنند بهبود يافته و نيازي به مصرف دارو ندارند. در اين مواقع روانپزشك بايد به شدت دقت كند و با خرسندي بيمار را راهي منزل نكند و به بيمار بگويد كه تنها با جواب آزمايش نسبت به بهبودي او اطمينان حاصل مي‌كند. اگر پزشك بيمار را به حال خود رها كند، بيمار به مشكلات فرهنگي و اجتماعي دچار خواهد شد.سيد سعيد صدر تاكيد كرد: يك روانپزشك نبايد به بيمار بگويد كه از 2 ماه ديگر شما مي‌توانيد داروي خود را قطع كنيد، شايد بيمار از همان لحظه اين كار را انجام دهد. پزشكان با بيمار ارتباط رواني مناسب برقرار كنند زيرا عاملي مناسب براي بهبود هر چه سريع‌تر بيمار است. نبايد يك روانپزشك فقط به تجارب پيشين خود در مورد تجويز دارو و يا پاسخ كلامي بيمار نسبت به احوالاتش قانع شود بلكه بايد از ديگر روانپزشكان در مورد تجويز مناسب دارو نيز پرس‌وجو كند.
گفتن عوارض تا جايي كه نگراني بيمار را بكاهد بسيار مهم و اثرگذار است و مي‌تواند به بهبود هر چه سريع‌تر بيمار كمك كند.