سلامت نیوز:مشكلات حقوق دستیاران در كشور ما جنبه‌ها و معانی دیگری هم دارد. واقعیت این است كه در بیمارستان‌های آموزشی ما كه بخش عمده درمان كشور را برعهده دارند، بخش مهمی از مسئولیت‌های درمانی برعهده دستیاران است و این در حالی است كه آنها مسئولیت‌های آموزشی و تحقیقاتی زیاد دیگری را نیز برعهده دارند. نگاهی كه در طول سالیان اخیر به این موضوع وجود داشته همه را به وضعیت نابهنجاری عادت داده است كه ظلمی مضاعف به طرفین، بیماران و دستیاران، هیأت‌علمی وحتی مسئولان به‌شمار می‌رود.
به گزارش سلامت نیوز، بابک زمانی مدیرگروه نورولوژی دانشگاه علوم‌پزشکی ایران در روزنامه شرق نوشت: معاون آموزشی وزارت بهداشت اخیرا اعلام کرده است حقوق دستیاران تخصصی به‌زودی افزایش خواهد یافت. این خبر بسیار خوشحال‌كننده و نویدبخشی است. مقصود این یادداشت اثبات این مدعاست كه حقوق اندك دستیاران تخصصی یكی از نكات كلیدی نظام سلامت، نتیجه و علت بسیاری از مشكلات و نشانگر صادق‌بودن بسیاری از مشكلات فرهنگی و اجتماعی سیستم سلامت است و اینكه هر تلاشی در بهبود آن، گامی اساسی برای اصلاح ساختار نظام سلامت به‌شمار می‌رود.
قبل از هرچیز باید گفت تفاوت فاحش درآمد پزشكان قبل و بعد از تخصص، تقسیم‌بندی ساختگی و خطرناك دوران خدمات پزشكی است! شكافی است كه عمق آن نشانه بدویت و سطح آن نشانه فرهنگ بالاتر است! به این دلیل كه در بسیاری از كشورهای اروپایی اساسا این شكاف درحال محوشدن است و احراز تخصص تنها تجمع مدارك و تجربیات علمی مستندی است كه قطعا منجر به رتبه بالاتر خواهد شد؛ اما این رتبه بالاتر اولا، به همان رتبه ختم نخواهد شد و به شكل تدریجی تداوم خواهد یافت. ثانیا، حفظ آن هم مستلزم تلاش مداوم است و ثالثا، برخلاف تقسیم‌بندی‌های ما، امكانات مالی چندانی به‌همراه نخواهند داشت، چراکه آنجا در دوران قبل از تخصص، كمبود چندانی برای جبران نبوده است.
مشكلات حقوق دستیاران در كشور ما جنبه‌ها و معانی دیگری هم دارد. واقعیت این است كه در بیمارستان‌های آموزشی ما كه بخش عمده درمان كشور را برعهده دارند، بخش مهمی از مسئولیت‌های درمانی برعهده دستیاران است و این در حالی است كه آنها مسئولیت‌های آموزشی و تحقیقاتی زیاد دیگری را نیز برعهده دارند. نگاهی كه در طول سالیان اخیر به این موضوع وجود داشته همه را به وضعیت نابهنجاری عادت داده است كه ظلمی مضاعف به طرفین، بیماران و دستیاران، هیأت‌علمی وحتی مسئولان به‌شمار می‌رود. استفاده از پزشكانی كه بالاجبار حقوق اندكی می‌گیرند، در بالاترین سطوح تخصصی، سیستم سلامت را به هزینه‌های پایین عادت می‌دهد و بخش مهمی از درمان را برعهده پزشكانی می‌گذارد كه هنوز مشغول گذران دوره‌های آموزشی خود هستند. در بسیاری از بیمارستان‌های آموزشی دنیا، آموزشی‌شدن یك بخش درمانی مستلزم افزایش متخصصان آن بخش در حدی است كه بتوانند ضمن درمان، مسئولیت آموزش حین درمان را هم برعهده بگیرند و اگر قرار شد در آن بخش تحقیقاتی هم صورت بگیرد، قطعا به متخصصان تحقیقاتی بیشتری هم نیاز خواهد بود. از سوی دیگر، دستیاران تخصصی پیش از هرچیز پزشكانی هستند که شماره نظام‌پزشكی دارند؛ همان شماره‌ای كه تا همین چند سال پیش باعث اطمینان مردم یك شهر و احساس راحتی آنها در حضور یك پزشك جوان می‌شد؛ بنابراین خود این خدمت با هر كیفیتی مستلزم مابازای مادی مناسبی است.
خدمات درمانی این پزشكان جوان با همین تعرفه غیرواقعی هم رقمی به‌مراتب بیش از دریافت‌های فعلی این پزشكان خواهد بود؛ مبالغی كه به بهانه آموزش نمی‌توان از زیر بار آن شانه خالی كرد؛ آن‌هم درحالی‌كه دانشگاه‌ها نه فقط هزینه هیأت‌علمی اضافه را برای خدمات آموزشی نمی‌پردازند، بلكه با اتكا به خدمات دستیاران، به تعداد كمتری از متخصصان اكتفا می‌کنند و قانون هم برای ممنوعیت استخدام هیأت‌علمی تصویب می‌كنند! ازآنجاكه اهمیت كار تخصصی از چشم دور می‌ماند، به هیأت‌علمی موجود هم مبلغی رقابت‌پذیر با درآمد خصوصی پرداخت نمی‌كنند بنابراین نمی‌توانند از حداکثر ظرفیت متخصصان موجود استفاده كنند. متخصصان موجود یا به شیوه كهن، همت عالی هستند یا آنها هم كه بالاجبار و نه با قراردادی مرضی‌الطرفین، تمام‌وقت شده‌اند، معمولا بعدازظهرها بدون دستیاران در بیمارستان آموزشی كار درمانی انفرادی را كه شیوه معیوب مطب‌های خصوصی است، الگوی خود قرار می‌دهند! افزایش حقوق دستیاران تخصصی، گامی است برای اصلاح دایره‌های معیوب و تودرتویی كه برشمردم! اصلاح معیشت دستیاران، كار پزشكی را از قبل تا بعد از تخصص تبدیل به روندی یكنواخت می‌كند و با تأمین نیازهای مادی آنها در زمان مناسب، این مسئله را به‌صورت اشتیاقی دیررس به تعویق نمی‌اندازد تا به تصاعد اشتیاق مبتلا نشود.
از سوی دیگر، واقعی‌كردن دریافت‌های دستیاران، «كار آموزشی» را كه سبب غنای علمی خدمات پزشكی می‌شود و در سودای آن سال‌ها پیش بخش مهمی از وزارت علوم منحل شد، احیا می‌كند. آموزش حین خدمت مستلزم كار طولانی در شرایطی است كه تعداد توجه‌برانگیز هیأت‌علمی درمانی، آموزشی و تحقیقاتی در حال كار باشند و مستلزم ارزیابی كارایی عملی به‌صورت رودررو و تأیید صلاحیت‌ها سوای امتحانات كتبی، به‌وسیله تأییدات و توصیه‌نامه‌های شخصی اساتید است. انجام كار عملی تنها در سال‌های پایین دستیاری، ساعات طولانی حضور در كتابخانه و حضور در امتحاناتی كه سؤالاتش با وسواس از لابه‌لای چند هزار كتاب برآمده‌اند تا فقط حافظه را امتحان كنند، مسیر دیگری است، در جهتی دیگر! از همه مهم‌تر اینكه واقعی‌شدن پرداخت‌ها می‌تواند شروعی باشد بر رؤیت هزینه‌های واقعی درمان، آن‌گونه كه باید هزینه شوند، نه آن‌گونه كه هزینه می‌شوند. تردید نباید كرد وزیر و وزارتخانه‌ای كه به درك كلیدی‌ترین سرنخ‌های كلاف سردرگم سلامت دست یافته است با تعمق و حوصله آرام‌آرام این گره كور را خواهد شكافت.
نظر شما