سلامت نیوز: طبق آماری که چند وقت پیش از سوی مدیرکل دفتر جمعیت مرکز آمار ایران منتشر شد، شاخص امید به زندگی از 59 سال در اوایل انقلاب، اکنون به 74 سال رسیده که 75.5 سال برای خانم‌ها و 72.5 سال برای آقایان است.

به گزارش سلامت نیوز به نقل از روزنامه آرمان ملی ،شاخص امید به زندگی، یکی از شاخص‌های اصلی یک جامعه محسوب می‌شود، شاخصی که با آن به سطح رضایت مردم آن سرزمین از زندگی می‌توان پی برد. هر چه این تراز بالا‌تر باشد، رضایتمندی مردم جامعه را نشان می‌دهد. اما چه باید کرد که این تراز بر اثر مرور زمان کاهش نیابد و سال به سال بیشتر شود؟ در این رابطه «آرمان ملی» با دکتر موید علویان، معاون سابق وزارت بهداشت گفت‌و‌گویی انجام داده که در ادامه می‌خوانید.

چگونه می‌توان متر و معیار امید به زندگی را در جامعه محاسبه کرد؟

امید یکی از مفاهیم نزدیک به خوش‌بینی و یکی از ویژگی‌های انسان است که افراد را به جست‌وجوی فردای بهتر وا می‌دارد. همه انسان‌ها حق دارند که در زندگی موفق شوند و با شادمانی و نشاط زندگی کنند، ولی روانشناسی مثبت‌نگر ثابت کرده است که دستیابی به نشاط بیشتر در زندگی در گرو امیدواری بیشتر نسبت به زندگی است.

افراد امیدوار افکار هدفمندی دارند که به کمک آنها می‌توانند راهی را برای رسیدن به اهداف دلخواه خود در زندگی پیدا کرده و انگیزه لازم برای استفاده از آنها را داشته باشند. به عبارت دیگر امید به این معنی است که شما معتقدید که هدفتان هرچه باشد هم اراده دستیابی به آن را دارید و هم راه آن مقابل شما گشوده شده است.

طبق آمار بیماری‌ها نقش مهمی در کاهش آمار امید به زندگی دارد، این دو موضوع چه ارتباطی با یکدیگر دارند ؟

شاخص امید به زندگی، به بیماری‌ها و علل مرگ و میر بیشتر مربوط است. بیماری‌هایی وجود دارد که در سراسر کشور علت مرگ و میر است و شاخصی کلی محسوب می‌شود.

این بیماری‌ها شامل بیماری‌های قلبی و عروقی است که اولین علت مرگ و میر را به خود اختصاص داده است. تصادفات دومین دلیل است و سرطان در این زمینه سوم است. این بیماری‌ها در مناطق مختلف کشور یک اندازه است. اما بعضی از مناطق کشور رفاه بیشتر، امکانات زندگی بیشتر، بیماری‌های واگیردار کمتری دارند که این موارد باعث افزایش امید به زندگی می‌شود. هرچه این امکانات در استانی کمتر باشد، شاخص امید به زندگی آنها پایین‌تر می‌آید.

شاخص امید به زندگی در کدام مناطق کشور بیشتر است؟

با این حال شاخص امید به زندگی در کشور ما بین مناطق مختلف و استان‌های مختلف، اختلاف فاحش و معناداری ندارد، اما هرچه میزان بیماری و به تبع آن رفاه اجتماعی بیشتر باشد، امید به زندگی در میان مردم افزایش پیدا می‌کند. از سوی دیگر جمعیت کشور ما از مرز 83‌میلیون نفر هم گذشت و این امر نیازمند برنامه‌ریزی منسجم برای افزایش امید به زندگی در میان ایرانیان است.

سوالی که اینجا پیش می‌آید این است که برای بالا بردن میزان امید به زندگی در جوامع چه باید انجام داد؟

راه‌حل ارائه شده این است که آمار بیماری‌ها و مرگ و میرهای ناشی از بیماری‌های قابل پیشگیری را پایین بیاوریم. هر چه آمار مرگ‌ها کمتر شود، طول عمر افراد بیشتر می‌شود و به مراتب شاخص امید به زندگی افزایش می‌یابد. چرا که امید به زندگی بحث مهمش، میزان سال‌های از دست رفته عمر بر کل زندگی است.

وقتی تصادفات باعث می‌شود که فردی در سن 20 یا 30 سالگی جانش را از دست دهد یا بیماری قلبی باعث مرگ فرد در سن 50 تا 60 سالگی می‌شود، یک‌دفعه در شاخص کلی امید به زندگی کشور جهش زیادی ایجاد می‌شود.