سلامت نیوز: طبق آماري که چند وقت پيش از سوي مديرکل دفتر جمعيت مرکز آمار ايران منتشر شد، شاخص اميد به زندگي از 59 سال در اوايل انقلاب، اکنون به 74 سال رسيده که 75.5 سال براي خانم‌ها و 72.5 سال براي آقايان است.

به گزارش سلامت نیوز به نقل از روزنامه آرمان ملی ،شاخص اميد به زندگي، يکي از شاخص‌هاي اصلي يک جامعه محسوب مي‌شود، شاخصي که با آن به سطح رضايت مردم آن سرزمين از زندگي مي‌توان پي برد. هر چه اين تراز بالا‌تر باشد، رضايتمندي مردم جامعه را نشان مي‌دهد. اما چه بايد کرد که اين تراز بر اثر مرور زمان کاهش نيابد و سال به سال بيشتر شود؟ در اين رابطه «آرمان ملي» با دکتر مويد علويان، معاون سابق وزارت بهداشت گفت‌و‌گويي انجام داده که در ادامه مي‌خوانيد.

چگونه مي‌توان متر و معيار اميد به زندگي را در جامعه محاسبه کرد؟

اميد يکي از مفاهيم نزديک به خوش‌بيني و يکي از ويژگي‌هاي انسان است که افراد را به جست‌وجوي فرداي بهتر وا مي‌دارد. همه انسان‌ها حق دارند که در زندگي موفق شوند و با شادماني و نشاط زندگي کنند، ولي روانشناسي مثبت‌نگر ثابت کرده است که دستيابي به نشاط بيشتر در زندگي در گرو اميدواري بيشتر نسبت به زندگي است.

افراد اميدوار افکار هدفمندي دارند که به کمک آنها مي‌توانند راهي را براي رسيدن به اهداف دلخواه خود در زندگي پيدا کرده و انگيزه لازم براي استفاده از آنها را داشته باشند. به عبارت ديگر اميد به اين معني است که شما معتقديد که هدفتان هرچه باشد هم اراده دستيابي به آن را داريد و هم راه آن مقابل شما گشوده شده است.

طبق آمار بيماري‌ها نقش مهمي در کاهش آمار اميد به زندگي دارد، اين دو موضوع چه ارتباطي با يکديگر دارند ؟

شاخص اميد به زندگي، به بيماري‌ها و علل مرگ و مير بيشتر مربوط است. بيماري‌هايي وجود دارد که در سراسر کشور علت مرگ و مير است و شاخصي کلي محسوب مي‌شود.

اين بيماري‌ها شامل بيماري‌هاي قلبي و عروقي است که اولين علت مرگ و مير را به خود اختصاص داده است. تصادفات دومين دليل است و سرطان در اين زمينه سوم است. اين بيماري‌ها در مناطق مختلف کشور يک اندازه است. اما بعضي از مناطق کشور رفاه بيشتر، امکانات زندگي بيشتر، بيماري‌هاي واگيردار کمتري دارند که اين موارد باعث افزايش اميد به زندگي مي‌شود. هرچه اين امکانات در استاني کمتر باشد، شاخص اميد به زندگي آنها پايين‌تر مي‌آيد.

شاخص اميد به زندگي در کدام مناطق کشور بيشتر است؟

با اين حال شاخص اميد به زندگي در کشور ما بين مناطق مختلف و استان‌هاي مختلف، اختلاف فاحش و معناداري ندارد، اما هرچه ميزان بيماري و به تبع آن رفاه اجتماعي بيشتر باشد، اميد به زندگي در ميان مردم افزايش پيدا مي‌کند. از سوي ديگر جمعيت کشور ما از مرز 83‌ميليون نفر هم گذشت و اين امر نيازمند برنامه‌ريزي منسجم براي افزايش اميد به زندگي در ميان ايرانيان است.

سوالي که اينجا پيش مي‌آيد اين است که براي بالا بردن ميزان اميد به زندگي در جوامع چه بايد انجام داد؟

راه‌حل ارائه شده اين است که آمار بيماري‌ها و مرگ و ميرهاي ناشي از بيماري‌هاي قابل پيشگيري را پايين بياوريم. هر چه آمار مرگ‌ها کمتر شود، طول عمر افراد بيشتر مي‌شود و به مراتب شاخص اميد به زندگي افزايش مي‌يابد. چرا که اميد به زندگي بحث مهمش، ميزان سال‌هاي از دست رفته عمر بر کل زندگي است.

وقتي تصادفات باعث مي‌شود که فردي در سن 20 يا 30 سالگي جانش را از دست دهد يا بيماري قلبي باعث مرگ فرد در سن 50 تا 60 سالگي مي‌شود، يک‌دفعه در شاخص کلي اميد به زندگي کشور جهش زيادي ايجاد مي‌شود.