به گزارش سلامت نیوز به نقل از روزنامه ایران، اگرچه سازمان آب منطقه‌ای از احداث این سد به‌عنوان یکی از مهم‌ترین پروژه‌ها در تأمین آب آشامیدنی برای شهرستان‌های قائمشهر، سیمرغ، جویبار و سوادکوه و روستاهای تابعه یاد کرده و با همین بهانه نیز از دهه 80 تاکنون بر ساخت آن پافشاری می‌کند، اما به باور بسیاری از کارشناسان و فعالان محیط زیست، احداث سد کسیلیان پیامدهای اجتماعی، اقتصادی و خسارات زیست محیطی جبران‌ناپذیری همانند نابودی 200 هکتار از جنگل‌های بکر و ارزشمند منطقه، از بین رفتن جایگاه تخم‌ریزی طبیعی ماهیان زردپر و کاهش ارزش عناصر حیات‌زا به‌دلیل ته‌نشین شدن رسوبات در پشت سد و... بر جای خواهد گذاشت. البته این طرح از همان ابتدا با فشار مسئولان استانی و برخی نمایندگان به سازمان محیط زیست و مخالفت دستگاه‌های متولی حفاظت از منابع طبیعی و محیط زیست کشور مواجه شد.
اخیراً نیز مطلع شدیم که سرپرست دفتر ارزیابی اثرات زیست محیطی سازمان حفاظت محیط زیست در نامه‌ای، ضمن برشمردن اثرات و تبعات زیست محیطی غیرقابل جبران طرح احداث «سد کسیلیان» و مخالفت کارشناسان و متخصصان و دفاتر تخصصی سازمان با اجرای این طرح، پیشنهاد خارج کردن طرح از دستور کار سازمان را ارائه داده است. در ادامه مدیرکل منابع طبیعی و آبخیزداری مازندران- ساری نیز طی نامه‌ای، پیشنهاد مذکور را به مدیرعامل شرکت آب منطقه‌ای اعلام داشته است.
کسیلیان جنگل‌های هیرکانی را بیمار می‌کند
در همین ارتباط محمود یزدان‌دوست، سرپرست دفتر ارزیابی اثرات زیست محیطی سازمان حفاظت محیط زیست، با اشاره به اینکه روزهای آتی قرار است تیم کارشناسی برای ارزیابی نهایی از احداث سد کسیلیان عازم استان مازندران شوند، به «ایران» می‌گوید: کمیته ارزیابی به این نتیجه رسیده است که این پروژه حدود 200 هکتار از جنگل‌های هیرکانی را تخریب کرده و در نتیجه با تأثیرگذاری بر اکوسیستم‌های مجاور، ظرفیت تاب‌آوری اکوسیستم منطقه را نیز متأثر از خود خواهد کرد.
همچنین ممکن است در نتیجه این اتفاق، گونه‌ای از بیماری‌ها نظیر قارچ که پیشتر نیز در جنگل‌های زاگرس با آنها مواجه بودیم، در جنگل‌های هیرکانی نمود پیدا کند. در همین راستا نیز مقرر شده است تا یک تیم کارشناسی در استان مازندران حضور پیدا کرده و پس از بازرسی میدانی از محل احداث سد، گزارش نهایی در خصوص سود و زیان این طرح برای محیط زیست را اعلام کنند.
وی علت اصلی مخالفت با احداث این سد را تخریب جنگل‌های هیرکانی دانسته و می‌گوید: جنگل‌هایی که به ثبت جهانی رسیده برای تک تک ما باارزش بوده و احداث هر سد یا مورد دیگری که به تخریب محیط زیست منجر شده و بیشتر از توان اکولوژیک منطقه باشد، خط قرمز ما بوده و قطعاً با آن مخالفت خواهیم کرد.
مدیریت غلط زیست محیطی
این مقام مسئول، تصریح می‌کند: استان مازندران، استان کم آبی نیست؛ منتها در حال حاضر به‌دلیل یک مدیریت غلط زیست محیطی به چنین نقطه‌ای رسیده است. ما باید در استان‌های شمالی نظیر مازندران و گیلان به ترویج کشاورزی پایدار اقدام کرده و در این زمینه خودکفا باشیم؛ اما متأسفانه هرگز به کشاورزان گفته نشده است که نباید از سموم استفاده کنند! حتی در مقاطعی شاهد بودیم که جهاد کشاورزی، سموم را به سهولت در اختیار کشاورزان قرار داده است تا سالی یک یا دوبار در زمین‌های کشاورزی خود مورد استفاده قرار دهند؛ سمومی که وارد آب‌های زیرزمینی شده و سفره‌های زیرزمینی را به‌شدت آلوده می‌کند.
از سویی دیگر سال‌ها پیش شاهد احداث تعدادی از صنایع بی‌آنکه دارای سیستم فاضلاب صنعتی درستی باشند، در کناره‌های دریای خزر بودیم. این فاضلاب‌ها اغلب بدون تصفیه وارد دریای خزر شده و همراه با ورود پساب‌ها، آب را نیز آلوده می‌کنند. مضافاً اینکه استان مازندران با افزایش جمعیت روبه‌رو شده و زمانی که سیستم‌های فاضلاب شهری نیز به‌درستی استقرار پیدا نکرده باشند، شاهد ورود پساب‌های شهری به دریا و رودخانه‌های مجاور نیز خواهیم بود.
با تخریب محیط زیست مخالفیم
به گفته یزدان دوست، از آن جایی که ما سیستم تصفیه پسماند نداشته و حجم انبوهی از پسماندها در استان مازندران تولید می‌شود، این شیرابه‌ها در نهایت وارد آب‌های زیرزمینی شده و آب را از سموم و فلزات سنگین متأثر می‌کند. همین سموم موادغذایی را نیز آلوده کرده و آمار بیماری‌هایی نظیر سرطان را در کشور افزایش می‌دهد.
سرپرست دفتر ارزیابی اثرات زیست محیطی سازمان حفاظت محیط زیست در آخر می‌افزاید: با تمامی این اوصاف، بنده نیز همانند شهروندی که در این کشور زندگی می‌کند با هرگونه تخریب محیط زیست مخالفم، چرا که معتقدم هر مشکلی راه حلی دارد. ما به جای اینکه روی تصفیه‌خانه‌هایمان سرمایه‌گذاری کرده و کشاورزی ارگانیک را توسعه دهیم با سهل‌انگاری سفره‌های زیرزمینی را آلوده می‌کنیم.
از طرفی با افزایش جمعیت روبه‌رو شده و برای تصفیه آب نیازمند سرمایه عظیمی می‌شویم که آن هم موجود نیست! بنابراین به ناچار پیشنهاد تخریب 200 هکتار از جنگل‌های هیرکانی را می‌دهیم تا یک سد را احداث کنیم. اقدامی خطرناک که در نهایت به نابودی منابع آبی جنگل و فرسایش خاک منجر خواهد شد.
جنگل‌هایی که به ثبت جهانی رسیده برای تک تک ما باارزش بوده و احداث هر سد یا مورد دیگری که به تخریب محیط زیست منجر شده و بیشتر از توان اکولوژیک منطقه باشد، خط قرمز ما بوده و قطعاً با آن مخالفت خواهیم کرد.
نظر شما