کاشت حلزون گوش یکی از موارد مهم در پیشگیری از ناشنوایی است، اما بهزیستی حمایت لازم را از این طرح نمیکند. اما توجه نداشتن به این موضوع در آینده هزینههای زیادی را بر دوش نظام سلامت کشور خواهد گذاشت.
همه نداشتههای ناشنوایان
به گزارش سلامت نیوز به نقل از روزنامه حمایت ؛ تأمین نیازهای اولیه زندگی برای ناشنوایان کشور مهمترین دغدغه این افراد است که تأمین شغل و رفع بیکاری در رأس مشکلات آنان قرار دارد. این را «زهرا بختیاری»، ناشنوای مطلق که این بیماری از روز اول تولد، همراهش بوده است، میگوید. او با وجود آنکه در رشته تربیت بدنی فارغالتحصیل شده است به دلیل ناشنوا بودن هیچ مرکزی از او و تخصصش استفاده نمیکند. او میگوید: هر بار مسئولی در خصوص رفع مشکلات معلولان حرفی میزند و امثال من را امیدوار میکند، اما دست آخر هیچ اتفاقی نمیافتد. «آزاده خالقی» هم از مشکلی مشابه مشکل زهرا رنج میبرد.
او هم مادرزادی ناشنوا به دنیا آمده است و آرزویش این است که مسئولان در وضع آنان تغییری ایجاد کنند. او به «حمایت» میگوید: تا یک سال گذشته برخی از باشگاههای ورزشی برای استفاده معلولان رایگان بود اما از یک سال گذشته ما هم باید مانند مردم عادی شهریه پرداخت کنیم ضمن آنکه درهای باشگاههای اختصاصی مخصوص ناشنوایان روی مردم عادی نیز باز شده است. «علیرضا عظیمی» ناشنوای دیگری است که مشکل مسکن دارد و میگوید: اگرچه سازمان بهزیستی برای مددرسانی به معلولان تاسیس شده است اما ناشنوایان در بهزیستی جایگاهی ندارند به طوری که حداقل مستمری نیز به این افراد تعلق نمیگیرد.
وی که عضو تیم ملی فوتبال بوده و در آسیا مقام کسب کرده است، تاکید میکند: بهزیستی هیچ برنامهای برای حمایت از ما ندارد و حتی بن خرید کالا را به ما نمیدهند. با اینکه من مقام آسیایی دارم هنوز مسئولان وزارت ورزش به وعده پرداخت حقوق ماهانه به ما عمل نکردهاند و فقط به هدیه یک دست لباس ورزشی اکتفا کردند. سمیعی درباره مشکل هزینههای تحصیلی نیز میگوید: با توجه به اینکه کمک هزینه دانشگاه از سوی بهزیستی برای برخی معلولان پرداخت میشود اما این هزینهها به ناشنوایان تعلق نمیگیرد.
ناشنوایی سختتر از نابینایی
رییس انجمن دفاع از حقوق معلولان نیز دل پری از بیتوجهی به ناشنوایان دارد. علی همت محمود نژاد به «حمایت» میگوید: باید توجه داشته باشیم که بر خلاف تصور عموم مردم، ناشنوایی از نابینایی هم سختتر است به طوری که بررسیها نشان میدهد که ناشنوایان به دلیل تخلیه نشدن غصههای درونی که با صحبت کردن از بین میرود، پرخاشگرتر از سایر معلولان هستند.محمودنژاد دنیای ناشنوایان را جدای از دیگران توصیف میکند و میگوید: همه مسئولان باید از این افراد حمایت کنند. ناشنوایان توانایی استفاده از رادیو را ندارند، بنابراین باید مسئولان سیما به گونهای برنامهریزی کنند تا این افراد نیز بتوانند با دنیای بیرون از خودشان ارتباط داشته باشند.
وی ادامه میدهد: یک ناشنوا توانایی استفاده از تلفن همراه را برای مکالمه ندارد و فقط میتوانند با استفاده از پیامک با مخاطب ارتباط برقرار کند، بنابراین باید مسئولان مخابرات این موضوع را در نظر بگیرند و پیامکها را با قیمت پایینتر با این افراد حساب کنند. به مشکلات بالا باید ارتباط ناشنوایان با سایر مردم را نیز اضافه کرد، در حالی که به گفته محمودنژاد ترویج زبان اشاره (زبان مخصوص ناشنوایان) در بند «ت» کنوانسیون ماده 30 قانون ناشنوایان ذکر شده است اما تقریباً هیچ یک از مدیران ارشد کشور این زبان را نمیدانند و یک فرد ناشنوا در ادارهها نمیتواند با دیگران ارتباط برقرار کند مگر این که از قلم و کاغذ به عنوان وسیله ای برای برقراری ارتباط استفاده کند و این اتفاق حضور آنان در جامعه را کم رنگتر میکند.
کاشت حلزون و بیتوجهی مسئولان
رییس انجمن ناشنوایان در ادامه از قوانین پیشگیری از معلولیت یاد میکند و ادامه میدهد: کاشت حلزون گوش یکی از موارد مهم در پیشگیری از ناشنوایی است، اما بهزیستی حمایت لازم را از این طرح نمیکند. اما توجه نداشتن به این موضوع در آینده هزینههای زیادی را بر دوش نظام سلامت کشور خواهد گذاشت.محمودنژاد انتقادی هم به سمعکهای فعلی که در بازار وجود دارد میکند، او میگوید: متأسفانه سمعکی که به ناشنوایان داده میشود متعلق به جنگ جهانی دوم است و استفاده از آن برای کودکان مشکلهای زیادی را ایجاد میکند، تمسخر شدن از سوی همسالان، کمترین مشکلی است که بچهها با این وسایل دارند. این در حالی است که سمعکهای جدید طوری در گوش نصب میشوند که قابل دیدن نیست. هزینه کرد خرید این سمعکها زیاد نیست اما بخش زیادی از مشکلات بچههای معلول را برطرف میکند و باعث میشود آنان نیز از بخشی از حقوق شهروندی خود برخوردار شوند.
نظر شما