سلامت نیوز:به مناسبت روز سالمندی اظهارنظرهای گوناگونی درباره آن شد، و یكی از جالب‌ترین اظهارنظرات آن است كه سالمندی را پدیده‌ای خطرناك توصیف می‌كنند، درحالی‌كه این پدیده بسیار هم مبارك است و از اهداف هر جامعه‌ای افزایش امید به زندگی برای مردم است و اگر این افزایش محقق شود به معنای آن است كه تعداد سالمندان به اندازه‌ای برسد که از این‌که هست بیشتر شود.
به گزارش سلامت نیوز به نقل از روزنامه شهروند مبارك بودن این پدیده یك بحث است، و نحوه برخورد ما با آن و رفع نیازمندی‌های آنان بحث دیگری است كه در ادامه به آنها اشاره خواهد شد.
١ـ اولین نكته‌ای كه در این باره باید به آن توجه كرد تعریف سالمندی است. براساس تعاریف موجود، افراد بالای ٦٥سال را سالمند تعریف می‌كنند. منظور از این تعریف، خارج از میدان كار و فعالیت بودن افراد این گروه سنی است. جالب اینكه در ایران پیش از رسیدن به این سن افراد بازنشسته و تا حدی بیكار می‌شوند. بسیاری از آنان هستند كه در ٤٥ یا ٥٠سالگی بازنشسته می‌شوند، در حالی كه بسیاری از افراد در این سن می‌توانند به خوبی كار كنند.
در مجموع مسأله سالمندی در رابطه با فعالیت و شغل مطرح می‌شود درحالی كه سن ٦٥سال معیار مناسبی برای بیان این پدیده نیست. تعداد زیادی از افراد هستند كه بیش از این سن دارند، و در عین حال از آمادگی و سلامت جسمی و فكری برخوردارند كه همچنان كار كنند.
محدوده ٦٥سال برای ٥٠ یا ١٠٠سال پیش است كه عموم مردم در مشاغل سخت و یدی بودند و در نتیجه حتی پیش از ٦٥سالگی دچار پیری و ازكارافتادگی و سالمندی می‌شدند. به همین دلیل گفته می‌شود كه مراجع بین‌المللی و علمی درصددند تا نسبت به این رقم تجدیدنظر كنند ...
و احتمال دارد كه رقم ٧٥سال و بیشتر را به‌عنوان شروع سن جمعیت سالمندی كه نیازهای خاص دارد درنظر بگیرند. یکی از مشکلات پایین بودن این سن تنظیم مقررات به گونه‌ای است که رسیدن به مرحله بازنشستگی در سنین پایین رخ می‌دهد که عوارض شدیدی بر نظام بیمه‌ای دارد.
در ایران نیز بازنشستگی‌های زودرس و پیش از موعد یا حتی با سنوات قانونی، در كنار بالا رفتن امید به زندگی، موجب شده كه فشار زیادی به منابع بیمه‌ای و پرداخت حقوق بازنشستگی بیاید، و بیمه‌ها را به سوی ورشكستگی بكشاند. فراموش نشود اگر برنامه مناسبی برای این گروه در نظر گرفته و اجرا نشود در دو دهه آینده با مشکلات بسیار زیاد آنان مواجه خواهیم شد.
٢ـ سالمندی، یعنی افراد بالاتر از ٦٥سال یك تهدید و خطر محسوب نمی‌شوند، زیرا این یك هدف و آرزوی اجتماعی است كه انسان‌ها طول عمر بیشتری داشته باشند. آنچه كه تهدید است نحوه مواجهه ما با این پدیده است. درست است كه سالمندان نیازهای گوناگونی در زمینه درمان و سایر زمینه‌ها دارند، ولی توانایی‌های این گروه سنی برای خدمت به جامعه بسیار بیشتر از نیازهای آنان است، اگر زمینه را برای فعلیت یافتن این توانایی‌ها فراهم كنیم.
سالمندی چند ویژگی دارد؛ رفتن فرزندان، مشكل تأمین مالی، مشكلات بیماری‌های جسمی و روحی، مباحثی همچون تنهایی و انزوا و... ازجمله این مسائل است، ولی فراموش نكنیم كه نكات مثبت زیادی نیز در این گروه سنی هست، ازجمله امکان فعالیت آنان در امور خیریه است كه نه‌تنها خدمت مهمی به جامعه محسوب می‌شود، بلكه جبران بیكاری، تنهایی و انزوای سالمندان را نیز می‌نماید. بنابراین تأسیس نهادهایی مدنی كه ارتباطات میان این گروه سنی و اجتماعی را برقرار كند و از تخصص و توانایی‌های آنان در امور خیریه استفاده نماید، بسیار ضروری است. هم اكنون نیز بخش مهمی از امور نهادهای خیریه و داوطلبی به وسیله این گروه سنی تأسیس، یا مدیریت می‌شود.
بسیاری از آنان فاقد جاه‌طلبی‌های دوران جوانی هستند و در پی آن هستند كه در سال‌های پایانی عمر خویش، خدمتی کنند و نامی نیك از خود به یادگار بگذارند، ولی به تنهایی نمی‌توانند موتور محرك چنین كاری شوند، و نیازمند بكارگیری خودشان از سوی دیگران هستند.
جمعیت هلال‌احمر یا نهادهای مشابه، به‌طور معمول واحدهای جوانان دارند، در حالی كه به لحاظ تعداد، تجربه و حتی آمادگی‌های انگیزشی، سالمندان در موقعیت پایین‌تری نسبت به جوانان نیستند، و انتظار می‌رود كه سازمانی برای بكارگیری و بسیج این گروه سنی در نهادهای داوطلبی نیز تأسیس شود.
فراموش نكنیم كه درحال حاضر بیش از ٦درصد جمعیت ایران، بالای ٦٥سال سن دارند، ولی این نسبت طی دهه آینده و بعد از آن به شدت افزایش خواهد یافت، و به احتمال فراوان از سهم جمعیتی جوانان نیز بیشتر خواهد شد، با این تفاوت كه به لحاظ كیفی استفاده از این نیروها در حوزه‌های داوطلبی موثرتر نیز می‌تواند باشد.
٣ـ نكته مهم دیگری كه در مورد این گروه سنی باید توجه داشت موضوع گردشگری است. آنان در وضعیتی هستند كه آمادگی زیادی جهت استفاده از خدمات گردشگری دارند. و از آن‌جا كه نوع گردشگری آنان با جوانان فرق می‌كند، با سیاست‌های رسمی گردشگری در ایران هماهنگی بیشتری دارند.
تقویت زمینه برای این وجه از پدیده سالمندی از یك سو آنان را از تنهایی خارج و با سایر افراد گروه سنی خودشان آشنا می‌كند و از سوی دیگر موجب تقویت اقتصاد گردشگری در كشور می‌شود. ضمن اینكه به ارتباطات و انسجام فرهنگی جامعه ایران نیز كمك می‌كند.
با همه این حرف‌ها یك چیز مشخص نیست و آن اینكه متولی امور سالمندان در كشور كدام نهاد است و كیست؟ جوانان و حتی زنان وضع روشنی دارند، ولی سالمندان خیر.
نظر شما