مطالعات جدید نشان می دهد، پسوریازیس، دیابت نوع دو و چاقی از نظر ژنتیكی مرتبط هستند و علت ژنتیكی مشترك دارند.

حقایقی در مورد بیماری پسوریازیس

سلامت نیوز:مطالعات جدید نشان می دهد، پسوریازیس، دیابت نوع دو و چاقی از نظر ژنتیكی مرتبط هستند و علت ژنتیكی مشترك دارند.

به گزارش سلامت نیوز به نقل از ایرنا، پسوریازیس یك بیماری التهابی مزمن پوستی است كه دو تا سه درصد افراد سفید پوست را تحت تاثیر قرار می دهد. نتایج مطالعات محققان دانشگاه كپنهاگ در دانمارك نشان می دهد این بیماری خود ایمنی از نظر ژنتیكی با چاقی، دیابت و دیگر حالت های سندرم متابولیك مرتبط است.


به گزارش ساینس،مهمترین علایم پسوریازیس شامل ایجاد تكه های ضخیم قرمز رنگ پوستی و فلس های نقره ای رنگ است كه بسیار دردناك بوده و سبب خارش می شود. این عارضه معمولا زانو، آرنج، پوست سر، كف دست و پا و كمر را تحت تاثیر قرار می دهد؛ همچنین در اطراف ناخن، ناخن پا و داخل دهان نیز دیده شده است.


مطالعات نشان می دهد اختلالات متابولیك (سوخت و ساز) و پسوریازیس ریشه های ژنتیكی مشترك دارند و عوامل محیطی و شیوه زندگی در میزان شدت یا كاهش علایم هر دو حالت موثر است. افراد مبتلا به سندرم متابولیك معمولا یك التهاب سیستمیك مانند پسوریازیس را تجربه می كنند.


حقایقی در مورد بیماری پسوریازیس عبارتند از :


1- این بیماری واگیردار نیست و از شخصی به شخص دیگر منتقل نمی شود.


2- واژه پسوریازیس ریشه در زبان یونان باستان دارد. واژه پسورا (Psora) به معنی خارش و زیس (Sis) به معنی وضعیت است؛ بنابر این مفهوم لغوی عبارت پسوریازیس (Psoriasis)، وضعیت خارش است.


3- حدود 3 درصد از جمعیت جهان اعم از مردان، زنان، كودكان و حتی نوزادان دارای نشانه های پسوریازیس هستند.


4- اولین نشانه های پسوریازیس معمولا بین سنین 10 تا 35 سالگی ظاهر می شوند؛ با وجود این ممكن است آثار این بیماری در هر سنی بروز كنند.


5- آثار پسوریازیس معمولا در آرنج ها، زانوها و جمجمه بیش از سایر نقاط بدن به چشم می خورد.


6- برخلاف تصور بسیاری از افراد، عامل بیماری پسوریازیس عدم رعایت بهداشت فردی نیست.


7- در بسیاری از بیماران، آثار پسوریازیس به طور طبیعی برای مدت طولانی از بین می رود و مجددا ظاهر می شود. گاهی هم این این بیماری به طور كلی از بین می رود.


8- بیماران پسوریازیس به آرامی در برابر درمان واكنش نشان می دهند.


نتایج این تحقیقات در نشریه JAMA Dermatology منتشر شده است.

برچسب‌ها

نظر شما

شما در حال پاسخ به نظر «» هستید.
captcha