به گزارش سلامت نیوز به نقل از medicalnewstoday، افراد دارای اختلال طیف اوتیسم بیش از افراد عادی در معرض ابتلا به افسردگی قرار دارند. آن‌ها ممکن است علائم متفاوتی را تجربه کنند و به روش‌های درمانی سازگار با سبک ارتباطی و فکری خود نیاز داشته باشند؛ برای مثال، شکل تعدیل‌شده‌ای از رفتاردرمانی شناختی (CBT) می‌تواند برای آنان مؤثرتر باشد.
اوتیسم و افسردگی دو وضعیت مجزا هستند که ممکن است در برخی افراد هم‌زمان بروز کنند. افراد مبتلا به اوتیسم در مقایسه با دیگران، بیشتر دچار احساس ناامیدی، انزوا و کناره‌گیری اجتماعی می‌شوند.
درمان افسردگی در افراد دارای اوتیسم مشابه سایر افراد است، اما متخصصان سلامت روان ممکن است شیوه‌های درمانی را برای تناسب بیشتر با سبک ارتباطی و شناختی این افراد تغییر دهند.
آیا افسردگی در میان افراد اوتیستیک شایع است؟
بر اساس برآورد «مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری‌ها» (CDC)، حدود ۵ درصد از بزرگسالان آمریکایی به افسردگی مبتلا هستند. این اختلال در میان افرادی که دچار بیماری‌های روانی یا عصبی دیگر هستند ( از جمله اوتیسم) شایع‌تر است.
بررسی ۶۶ مطالعه در سال ۲۰۱۹ نشان داد حدود ۱۴ درصد از افراد دارای اوتیسم در طول زندگی خود افسردگی را تجربه می‌کنند و خطر بروز افسردگی با افزایش سن در این گروه بیشتر می‌شود. همچنین نتایج این پژوهش حاکی از آن است که افراد اوتیستیک تقریباً چهار برابر بیش از دیگران در معرض افسردگی قرار دارند.
علائم افسردگی در افراد دارای اوتیسم
افسردگی می‌تواند علائم گسترده‌ای ایجاد کند، از جمله:
-
احساس مداوم غم، ناامیدی یا بی‌ارزشی
-
تحریک‌پذیری و خشم
-
بی‌علاقگی به فعالیت‌های روزمره
-
خستگی و بی‌حالی
-
کاهش تمرکز
-
اختلال خواب
-
تغییر در اشتها یا وزن
-
سردرد و دردهای جسمی
-
افکار خودکشی
در افراد اوتیستیک ممکن است برخی از این علائم با شدت یا الگوی متفاوتی بروز کند؛ برای مثال:
-
احساس عمیق ناامیدی
-
بروز نشانه‌های جسمی مانند خستگی
-
رفتارهای تکراری یا وسواسی
-
کناره‌گیری از اجتماع
-
پرخاشگری
-
خودآزاری
-
مشکلات خواب
علل افسردگی در افراد دارای اوتیسم
علت دقیق افسردگی در هیچ گروهی به‌طور کامل مشخص نیست، اما پژوهش‌ها نشان می‌دهد ترکیبی از عوامل ژنتیکی، محیطی و روان‌شناختی در بروز آن نقش دارند.
عواملی مانند سابقه خانوادگی بیماری روانی، تجربه تروما یا بیماری جسمی می‌توانند خطر افسردگی را افزایش دهند.
در افراد اوتیستیک، برخی ویژگی‌ها ممکن است احتمال بروز افسردگی را بیشتر کند؛ برای نمونه، تمرکز بیش از حد بر جزئیات ممکن است باعث شود فرد رویدادها یا احساسات منفی را بیش از اندازه تحلیل کند و همین امر خطر افسردگی را بالا ببرد.
درمان
درمان افسردگی معمولاً شامل روان‌درمانی، دارودرمانی یا ترکیبی از هر دو است.
روان‌درمانی
رفتاردرمانی شناختی (CBT) یکی از روش‌های مؤثر برای مدیریت افسردگی است. در افراد دارای اوتیسم، این روش ممکن است نیازمند تطبیق‌هایی در نحوه برقراری ارتباط یا ساختار جلسات درمانی باشد تا با سبک فکری و ارتباطی فرد سازگارتر شود.
مطالعه‌ای در سال ۲۰۱۵ نشان داد نسخه‌ی اصلاح‌شده‌ی CBT می‌تواند در کاهش علائم افسردگی در افراد اوتیستیک مؤثر باشد، هرچند تحقیقات بیشتری برای اثبات کارایی آن لازم است.
دارودرمانی
پزشکان ممکن است برای کنترل علائمی مانند خلق پایین، اضطراب یا اختلال خواب از داروهای ضدافسردگی یا ضداضطراب استفاده کنند.با این حال، در تجویز دارو برای افراد دارای اوتیسم باید احتیاط بیشتری به خرج داد، زیرا ممکن است عوارض جانبی در آنان شدیدتر باشد.
حمایت همتایان
گروه‌های حمایتی همتا، که توسط افراد دارای تجربه شخصی از اوتیسم یا افسردگی هدایت می‌شوند، می‌توانند محیطی امن برای گفت‌وگو، درک متقابل و کاهش احساس تنهایی فراهم کنند.
چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد؟
افراد اوتیستیکی که علائم افسردگی را تجربه می‌کنند باید در اسرع وقت با متخصص سلامت روان مشورت کنند. اگر صحبت در مورد احساسات برایشان دشوار است، می‌توانند از دوست، عضو خانواده یا مراقب خود بخواهند در جلسه‌ی درمانی همراهشان باشند.
مراجعه‌ی زودهنگام به پزشک می‌تواند از تشدید علائم و پیامدهای منفی افسردگی پیشگیری کند. متخصص می‌تواند نوع مناسب درمان را پیشنهاد دهد و عوارض احتمالی داروها را کنترل کند.
نظر شما