به گزارش سلامت نیوز به نقل از تهران امروز ؛ از سوی دیگر تغییراتی نیز از سر اجبار و نیاز درجامعه به وجود آمد که دیگر چارهای برای حل آن وجود نداشت و باید به آن تن داده میشد.خارج شدن خانهها از فضایی که وسعت آن امروزه برای نسل جدید کمتر در تخیل میگنجد وتبدیل شدن آنها به خانههایی در ابعاد کوچک تر، به گونهای که هر خانه روی خانهای دیگر بنا شده، مدلی از زندگی را در خانههایی به نام آپارتمان به وجود آورده است. مدلی که زندگی در آن خلاف زندگی در خانههای حیاط دار و بزرگ تابع قواعد و قانون خاص خودش است.آپارتمانها بنا به تعریف، واحدهایی از یک مجموعه ساختمانی هستند که در عرصه واحد، از یک پلاک ثبتی خاص با واحدهای مستقل با سند تفکیکی خاص و مجزا بنا شدهاند. با توجه به آغاز ساخت و ساز مجتمعهای آپارتمانی از دهه 40 که تعداد آنها ازتعداد انگشتان دست فراتر نمیرفت، قانون تملک آپارتمانها در سال 1343 به تصویب رسید و آیین نامه اجرایی آن نیز چهار سال بعد یعنی 1347 تدوین شد.
اصلاح آیین نامه اجرایی آپارتمانها در دهه 60 در حالی مورد بازبینی مجدد قرار گرفت که مردم در این دهه به زندگی در آپارتمان روی آورده و در کشاکش زندگی در آنها با مشکلات مختلفی روبهرو شده بودند. مشکلات زندگی آپارتمانی از زمانی آغاز شد که خانوادهها همچنان پیرو زندگی سنتی خود در خانههای حیاط دار بودند؛ به گونه ای که صحبت کردن با صدای بلند، رفت و آمد در هر زمان از شبانه روز، بلندی صدای تلویزیون، رادیو و ضبط صوت تا آن میزان که تمایل دارند و بسیاری از نمونههای دیگر، با این تفکر که چهار دیواری اختیاری است همچنان بر آن شیوه زندگی سنتی پا فشاری میكردند، بدون آنکه توجه به حقوق همسایه دیوار به دیوار یا همسایه طبقه پایین یا بالایی خود داشته باشند. مردم ما اگر چه ازخانههای حیاط دار به آپارتمانهای چند طبقه کوچ کردهاند، اما نمیتوانند درخانههای خود آرام بگیرند. آنها یا از مزاحمت همسایگان در عذاب هستند یا موجب مزاحمت همسایگان دیگر میشوند.
به طوری که معتقدند پولش را دادهاند و هرگونه که بخواهند، میتوانند زندگی کنند و شاید هم به این دلیل است که از سکوت در آپارتمان ناراضی به نظر میرسند اما در دنیای امروز با افزایش روبه رشد جمعیت، تنها راه کنار آمدن بااین موضوع، داشتن فرهنگ و قوانین آپارتماننشینی است یا اینکه از شهر خارج و در شهرکهای اطراف ساکن شوند. فرهنگ، جزو لاینفک هر زندگی آپارتماننشینی است و نادیده گرفتن این بخش مهم در زندگی آپارتمانی به وجود آورنده بخش بزرگی از مشکلات اجتماعی و معضلات روانی در این محدوده است. رسیدن به یک فرهنگ واحد در هر مجموعه آپارتمانی با درنظر گرفتن این موضوع كه هر خانواده ساکن درهر واحد مسکونی فرهنگ خاص خودش را دارد، همسو وهمراه کردن همه فرهنگها با یکدیگر در یک فرهنگ در عرصه عمل، کاری غیر ممکن به حساب میآید. با این حال وارد شدن و زندگی کردن در مجتمعهای آپارتمانی دو اصل بدیهی است: با توجه به محدودیتهای زندگی آپارتماننشینی نخست باید رعایت حقوق دیگران مهم شمرده شود و دیگر آنکه كسی در انتظار رعایت حقوق و قوانین صرفا از جانب دیگران نباشد.
به اعتقاد بسیاری از کارشناسان، مشکلات آپارتماننشینی و اختلاف میان همسایگان در نتیجه نادیده گرفتن این دو نکته اساسی است که به وجود میآید. بهگونهای که آنها در یک جمعبندی ساده معتقدند توافق نداشتن ساکنان در نحوه استفاده از مشاعها، وجود سلیقههای گوناگون، فرهنگها و اختلاف محسوس اجتماعی میان ساکنان، نبودن ضوابط و مقررات پیشرفته برای طراحی، ساخت و بهرهبرداری از مجتمعها، بیتوجهی ساکنان به حقوق همسایگان و الزام نداشتن آنها به جبران خسارتهای احتمالی فقط بخشی از این مشکلات بوده یا باعث ایجاد مشکلات است. فرهنگ آپارتماننشینی به معنای توجه به آداب، قواعد و الزامهای زندگی در محیط جمعی، یعنی آپارتماننشینی معنا و مفهوم پیدا میكند و دوری از آن باعث بالا رفتن مشکلات اجتماعی میشود. بخشی از این مشکلات اجتماعی خود را در اعتراضها و شکایت های گوناگون در کلانتریها و دادسرها نشان میدهد. شکایت و دادرسی و آنچه حق قانونی به حساب میآید فقط یک روی سکه است و روی دیگر را باید در کاسته شدن از ارزش همسایه و همسایه داری جست وجو کرد. همسایهای که در فرهنگ کهن، احادیث و آموزههای دینی ما برای آن سفارشهای بیشماری شده است.یکی از مزایای ارتباط و دوستی با همسایه ایجاد امنیت و آرامش برای مسلمانان در یک شهر توسط خود مردم است.
در روایات داریم که 40 خانه پهلویی، 40 خانه عقبی و 40خانه جلویی به عنوان همسایه محسوب میشوند. چنانچه از حضرت رسول(ص) روایت داریم که فرمودند اگر ستم نبود میگفتم همسایه از همسایه ارث میبرد.ارتباط با همسایه و حقوقی که همسایه بر همسایه دارد را میتوان در چارچوب مسائل اخلاقی حل و فصل کرد. شاید بتوان آپارتماننشینی را مقیاس کوچکی از یک کشور یا شهر در نظر گرفت که وضع قوانین و مقررات در ایجاد نظم و هماهنگی در آن نقش بسیار مهم و اساسی را ایفا میكند. اگر برای اداره شهر یا کشور نیاز به حضور مدیر یا مدیرانی در رأس امور است، اداره آپارتمان نیز نیازمند حضور مدیر یا مدیرانی از داخل خود مجموعه است تا بتوانند قوانین و مقرراتی را برای اداره، کنترل و حتی هماهنگ کردن خانوادههای ساکن در آپارتمان وضع کنند و به اجرا درآورند که این مهم در آییننامه اجرایی قانون آپارتمان وضع شده است.
نظر شما