سلامت نیوز-*محمد کاری: معلولان جسمی-حرکتی در مدارسعادی دچار هیچگونه مشکلی نمیشوند و تنها باید فضایمدارس را برای حضور آنها آمادهسازی و با استانداردهای موجود هماهنگ کرد.
به گزارش سلامت نیوز، آرمان نوشت: درصورت آمادهسازیمدارس معلولان میتوانند بهراحتی در مدارسعادی رفتوآمد و تحصیل کنند. از نظر قوانین بالادستی مانند لایحه کنوانسیونجهانی حقوق افراد معلول و قانونجامع حقوق افراد معلول، معلولان جسمی-حرکتی و حسی باید بهصورتتلفیقی با سایر دانشآموزان در یک کلاس حاضر شده و تحصیل کنند. معلولان جسمی-حرکتی ازنظر فراگیری مشکلچندانی ندارند و به این دلیل میتوانند درکنار سایر دانشآموزان در مدارس حضور داشته باشند. معلولانی که تا حدودی دچار کمتوانیذهنی هستند، باید از مدارساستثنائی استفاده کنند و سازمان مدارساستثنائی نیز جداگانه به این افراد رسیدگی میکند. متاسفانه یکی از مشکلات در این زمینه برخوردسلیقهای با موضوع حضور دانشآموزانمعلول در مدارس عادی و مشکلاتفرهنگی در این زمینه است. مسئولان و مدیرانمدارس در پذیرش افراد معلول در مدارس مشکل دارند و بهراحتی آنها را نمیپذیرند. این مشکلات ناشی از مسائلفرهنگی و برخوردسلیقهای با افراد معلول است.
مدارس آماده نیستند
نبود امکانات برای حضور افراد معلول عاملمهمی برای عدمپذیرش آنها در مدارس است. حدود 13سال از تصویب قانون تشکیل کلاسهایدرس بهصورت تلفیقی و با حضور معلولان جسمی-حرکتی و حسی میگذرد و اگر هرساله امکانات و ساختار مدارس تا حدودی تغییر مییافت و این اماکن برای حضور این دانشآموزان مهیا میشد، مشکلی در این زمینه نبود. برایمثال، ایجاد رمپ در ورودی مدارس، نصب سرویسبهداشتی فرنگی و آسانسور برای استفاده دانشآموزان معلول از آنها از مهمترین اقدامات انجامنشده است. اگر مسئولان بهمعنای واقعی قصد تجهیزمدارس برای استفادهمعلولان را داشتند، هرساله تعدادیمدرسه را مجهز میکردند و در این صورت تمام مدارسکشور برای حضور معلولان تجهیز شده بود. خیران مدرسهساز یا سازمان نوسازیمدارس در 13سال گذشته به وضعیت تعداد زیادی از مدارس رسیدگی کردهاند و در آنها تعمیراتعمرانی انجام دادهاند، اما این مدارس برای حضور معلولان مهیا نشدهاند.
دلیل بیتوجهی به این امر از سوی مسئولان را تنها میتوان کمبود وجدانکاری و قانونگریزی آنها دانست. هرچند دلیل مسئولان کمبود بودجه و اعتبارات است، اما باتوجه به تخصیصبودجه و اعتباراتعمرانی به وزارتخانه تامینهزینه ساخت رمپ یا یک سرویسبهداشتی فرنگی چندان سخت نیست و هزینهچندانی در بر ندارد. بنابراین عزمراسخی برای ایجاد این امکانات در مدارسعادی وجود ندارد. تحصیل یک دانشآموز عادی در کنار یک دانشآموز معلول، محبت و الفت میان این دو برقرار میکند و زمینههمدلی و همکاری آنها را افزایش میدهد. دانشآموزانعادی علاقهمند به کمک به دانشآموز معلولی هستند که از وجود یک پا یا دست یا هر دو پا محروم است و در هنگام رفتوآمد در پلهها یا انجام کاری به او کمک میکنند. بر اساس مشاهدات آمادگی دانشآموزانسالم در مدارس در برقراری ارتباط با دانشآموزانمعلول ثابت شده است؛ بنابراین مشکل عدمحضور معلولان در مدارسعادی را نباید در میان دانشآموزان جستوجو کرد و باید به نحوه مدیریتمدارس خرده گرفت. اگر مسئولان آموزشی کشور و مدیران آموزشی اقداماتی در زمینه حضور دانشآموزانمعلول در مدارسعادی انجام ندهند، این موضوع هرگز در مدارسعادی رواج پیدا نمیکند و عادی نمیشود.
دانشآموزان معلول تخریب روحیه نمیکنند!
یکی از بهانههای مسئولان برای عدمحضور دانشآموزان معلول در مدارس عادی تخریب روحیه دانشآموز سالم است. آنها معتقدند روحیه این دانشآموزان درصورت مشاهده دانشآموزی معلول تخریب میشود، درحالی که این منطق کاملا اشتباه است. در فرهنگ ایرانی فرهنگ کمک و نوعدوستی بهشدت وجود دارد. افراد در خیابان دست پیرمرد یا پیرزنی را میگیرند و او را رد میکنند؛ حال اگر یک نابینا نیز بخواهد از همان خیابان عبور کند، تعداد زیادی برایکمک به او داوطلب میشوند. بنابراین فرهنگ کمک به دیگران در جامعه ما وجود دارد. مدیران مدارسعادی امکان حضور دانشآموزانمعلول را فراهم نمیآورند و اجازه این کار را نمیدهند، اما عدمحضور دانشآموزان معلول خواست دانشآموزان عادی نیست و نباید بنا را بر خواست آنها بگذاریم. قانون نیز بهصراحت این کار را بیاشکال دانسته و بر انجام آن تاکید کرده است. قانون مدارسعادی را مدارسیتلفیقی دانسته و معلولان جسمی-حرکتی و حسی (نابینایان) بر اساس قانون حقتحصیل در مدارس عادی را دارند. مسئولان مدارسعادی باید به این مساله توجهکافی داشته باشند. درصورتی که امروز به این مساله بیتوجه باشند، باتوجه به افزایش تعداد معلولان در پنج یا دهسال آینده در این زمینه شاهد بحران برای کشور و آموزشوپرورش هستیم.
مسئولان باید به لزوم فرهنگسازی در این زمینه توجه کنند. در برنامههای کودک در کشورهای اروپایی از هر پنج کودک حاضر در صحنه دو نفر معلول هستند. برنامهسازان تلویزیونی با این کار قصد فرهنگسازی دارند تا حضور افراد معلول و سالم را در کنار یکدیگر در جامعه امری عادی کنند. مساله حضورموثر و آشکار معلولان در جامعه ایران بهدست سلیقههایشخصی افراد سپرده شده است؛ مسئولان نیز نسبت به این موضوع احساس مسئولیت نکرده و این موضوع مشکلساز شده است. درحالحاضر 22هزار دانشجویمعلول داریم که در تحصیلاتتکمیلی مشغول به تحصیل هستند. این افراد انسانهای بااستعدادی هستند و نمیتوان درباره هوش و ذکاوتشان بیانصافی کرد، درحالی که شاید پای افراد سالم به دانشگاهها نرسد.
نمیخواهند جدا شوند
دانشآموزان معلول نیز همانند دانشآموزانعادی علاقهمند به جداسازی مدارس نیستند. علاوه بر خواست آنها، ازنظر امنیتی نیز دانشآموز معلول بهتر است در نزدیکترین مدرسه به محل سکونتش درس بخواند که این مدرسه همیشه لزوما یک مدرسه استثنائی نیست، درصورتی که بهدلیل عدمپذیرش کودکانمعلول در مدارسعادی بهاجبار دانشآموز به مدرسهاستثنائی فرستاده شده و هزینهایمضاعف به خانواده آنها تحمیل میشود. گاهی مدرسه استثنائی در شهر وجود ندارد؛ آیا میتوان در این صورت کودکمعلول را از تحصیل محروم کرد؟ گاهی ناسازگاریهای کوچکی بین دانشآموزان معلول و عادی به وجود میآید که بروز آنها در میان دانشآموزان سالم نیز بعید نیست. این دانشآموزان نیز در مدارس دعوا کرده و حتی به یکدیگر آسیب میرسانند. بنابراین دانشآموزان معلول نیز شاید در مدرسه شیطنت یا ناسازگاری کنند. اگر از سنینکودکی بین دانشآموزان عادی و معلول تفاوت قائل شویم، درواقع عقدهای در دل معلولان ایجاد کردهایم.
* رئیس انجمن ندای معلولان
نظر شما