سلامت نیوز:صفحه‌های روزنامه را ورق می‌زدم و به رسم بی‌حوصلگی سراغ فضای مجازی و گرام‌های پرتعداد رفتم و در گشت‌وگذارها یک موضوع بسیار جلب توجه می‌کرد.
به گزارش سلامت نیوز، فرهیختگان نوشت: در بسیاری از کانال‌های دغدغه‌مند ملی تصاویر عجیب و غریب و به غایت زیبا منتشر می‌شد و در ذیل آن سوال یا جمله‌ای استفهامی ذکر می‌شد مبنی‌بر اینکه اینجا فلان کشور اروپایی نیست، اینجا بهمان ساحل آمریکایی نیست، اینجا ایران است، روستای...
اما در همین شبکه‌ها و صفحات واقعی و مجازی چیزی که بسیار به چشم می‌خورد، تبلیغات گسترده تورهای خارج از کشور، استانبول، آنکارا، تفلیس، آمستردام و قس‌علی‌هذا که اگر یک بار به یک مسافرت داخلی رفته باشید و بعد از مسافرت هزینه‌های خرج شده در سفر را محاسبه کرده باشید می‌بینید که خرج یک سفر در چند صد کیلومتر آن طرف‌تر از محل سکونت در خاک کشور خودمان، شانه به شانه هزینه‌های یک سفر خارجی در فلان بلاد اروپایی، آمریکایی و آسیایی است و این همان حلقه پیدا و مشهود عدم موفقیت گردشگری داخلی در جذب توریست خارجی و ملی است. اما این را باید در نظر گرفت که هیچ میزبانی، از هتلداران تا کسبه و سایر مشاغل درگیر با صنعت گردشگری از عدم قبول مسافران بسیار داخلی و خارجی استقبال نمی‌کنند، به همین جهت از قبول دریافت هزینه پایین نیز به شرط وفور مسافران و مراجعه‌کنندگان امتناع نخواهند کرد اما چه پروسه و سازوکاری در جریان است که یک خانواده ایرانی، در بسیاری از مواقع هم بدون هیچ دلیلی جز عدم صرفه اقتصادی سفر به خارج از کشور و بازدید از شهرهای دیگر کشورها را به گشت‌وگذارهای داخلی و بهره‌برداری از ظرفیت‌های ملی ترجیح می‌دهد.
با چنین شمایی از وضعیت گردشگری داخلی طبیعی آن است که سیاست‌هایی را شاهد وقوع باشیم که در جهت بهبود اوضاع گردشگری گام بردارد اما این خبر با توجه به پیش‌فرض‌های موجود در آن آب یخی بر پیکره سودای پیشرفت و افزایش جامعه گردشگری و گردشگران ریخت.
افزایش نرخ مالیات‌ها و بنزین و سایر معضلاتی که بر سر راه مسافرت‌های داخلی قرار می‌گیرد هریک به نوبه خود نقش بسزایی در گرایش و نوع استقبال مردم از گردشگری تاثیر می‌گذارند. با این افزایش‌ها و مشکلات معیشتی و اقتصادی دو راه‌حل در برابر خانوارهای ایرانی جهت مسافرت قرار می‌گیرد. راه اول اینکه به صورت کلی از مسافرت و گشت‌و‌گذار منصرف شوند و این لازمه زندگی اجتماعی و رفاهی خود را حذف کنند و تبعات سوءروحی و روانی آن را بپذیرند. راه دوم هم اینکه از لذت‌هایی که در گذشته و در مسافرت‌های قبلی تجربه کرده بودند عدول کنند و به کمترین و بی‌کیفیت‌ترین نوع مسافرت رضایت بدهند. همه اینها به این دلیل به وقع می‌پیوندد که دولت و دستگاه‌های مسئول در امر مسافرت و ایجاد سهولت در این نیاز انسانی و اجتماعی قادر به اجرای سیاست‌های مفید فایده و کارگشا نیستند و نتیجه چنین نگاهی به گردشگری و سفر به خروج تعداد زیادی از مسافران از کشور و خروج حجم بالایی از ارز و سرمایه ملی می‌انجامد.
علی اکبر غمخوار، عضو هیات‌مدیره انجمن گردشگری سلامت و عضو جامعه تورگردانان ایران در ارتباط با وضعیت گردشگری در کشور گفت: «ما سالانه در کشور میزبان حدود 9 میلیون گردشگر هستیم در حالی که صدور گردشگر از کشور ما چیزی حدود 5 تا 6 میلیون نفر است و این برای کشوری با این حجم از ظرفیت گردشگری فاجعه‌بار است.»
وی با اشاره به این موضوع که سفر در ایران گران است ادامه داد: «تماشای محیطی غیر از محیط‌های موجود در کشور، مراوده با سایر فرهنگ‌ها و ملل با پرداخت کمتر استدلالاتی است که مسافران و گردشگران ایرانی که به خارج از کشور سفر می‌کنند در توجیه انتخاب خود بیان می‌کنند و این یعنی اینکه سفر‌های داخلی، علی‌رغم طی مسافت کمتر و نزدیکی مکانی، هزینه چندبرابری را بر مسافر تحمیل می‌کند و فکر اقتصادی مانع از آن می‌شود که وی سفر داخلی را به‌کلی از اولویت‌های گردشگری خود حذف کند.»
غمخوار با انتقاد از گزینشی بودن مسافرت‌ها برای طبقات خاص اجتماعی افزود: «به خاطر همان موضوعی که عرض کردم مبنی‌بر گران تمام شدن هزینه سفر داخلی، همه اقشار از همه طبقات قدرت تامین هزینه چنین گشت‌وگذارهایی را نخواهند داشت، فلذا طبقه‌ای خاص به دلیل دسترسی به منابع ثروت انتخاب‌های داخلی را نیز به سبد گردشگری خود اضافه می‌کند اما همین موضوع یعنی بخش اعظمی از جامعه توان گشت‌وگذارهای داخلی و مسافرت در مرزهای داخلی را هم نخواهند داشت.»
عضو جامعه تورگردانان ایران با بازشماری علل موفقیت سایر کشورها در امر جذب گردشگر خاطرنشان کرد: «از علل رشد منفی گردشگر در کشورهایی همچون ایران و رشد مثبت این موضع در کشورهایی نظیر ترکیه می‌توان به تسهیلات و نبود گره‌های مختلف در مسیر ایجاد فرصت‌های گردشگری اشاره کرد. در ترکیه دولت به سرمایه‌گذارانی که قصد احداث هتل و ایجاد اماکن گردشی و اقامتی دارند زمین را رایگان در اختیار قرار می‌دهد یا عوارض ساخت و مالیات را دریافت نمی‌کند. همین موضوع باعث می‌شود که سرمایه‌گذار انگیزه کافی جهت هزینه‌کرد در امر گردشگری را داشته باشد و از آن طرف بعد از احداث و بهره‌برداری از هتل یا هر مکان اقامتی و گردشگری دیگری به سود کمتری بیندیشد و همین امر موجب کاهش حجم عظیمی از هزینه‌های گردشگران داخلی و خارجی این کشور می‌شود.
این نمایانگر نوعی نگاه آینده‌نگرایانه است که در آن دولت و بخش متولی با چشم به سود ورود گردشگر به کشور سود ناشی از سختگیری بر فرصت‌سازان و سرمایه‌گذاران را نادیده می‌انگارد و در جهت هرچه آسان‌تر شدن شرایط سرمایه‌گذاری در بخش گردشگری گام بر می‌دارد. در کشور ما اما شرایط کاملا وارونه است، دولت و شهرداری‌ها قبل، حین و بعد از ساخت اماکن اقدام به ایجاد موانع قانونی و ملکی گوناگونی می‌کنند که هرکدام از آنها به‌خاطر گستردگی و تاثیر‌گذاری گسترده بر نیت سازنده و سرمایه‌گذار قدرت منصرف ساختن وی از ادامه خدمات‌دهی را دارد.
در پایان و با جمع‌بندی نظرات می‌توان این‌گونه نتیجه گرفت که دولت و دستگاه‌های مسئول با چنین سیاست‌هایی، یعنی مالیات‌های سنگین، عدم‌ایجاد سهولت برای میزبانی اماکن گردشگری، گره‌افکنی در مسیر توسعه گردشگری و دریافت عوارض خروج در مسیر فلج کامل صنعت گردشگری و مسافرت‌های داخلی و ایجاد افت در این مولفه لازم زندگی گام بر می‌دارند.
نظر شما