یکشنبه ۶ تیر ۱۴۰۰ - ۱۰:۳۷
کد خبر: 313715

نتایج تحقیقات جدید دانشگاه کالیفرنیا، ایروین آمریکا نشان می‌دهد که چگونه تنظیمات شبانه‌روزی بدن، تولید گلوکز در کبد را طی پیشرفت سرطان ریه از بین می‌رود و چگونه افزایش تولید گلوکز ممکن است رشد سلول‌های سرطانی را تحریک کند.

تحریک رشد سلول‌های سرطانی با افزایش گلوکز کبد

سلامت نیوز: نتایج تحقیقات جدید دانشگاه کالیفرنیا، ایروین آمریکا نشان می‌دهد که چگونه تنظیمات شبانه‌روزی بدن، تولید گلوکز در کبد را طی پیشرفت سرطان ریه از بین می‌رود و چگونه افزایش تولید گلوکز ممکن است رشد سلول‌های سرطانی را تحریک کند.

به گزارش سلامت نیوز به نقل از مدیکال اکسپرس، نتایج مطالعه جدید نشان می‌دهد که چگونه ساعت شبانه‌روزی تحت شرایط استرس مانند پیشرفت سرطان ریه و بیماری تحلیل‌برنده بافت مرتبط با سرطان به نام ضعف بنیه تنظیم می‌شود.

طی پیشرفت سرطان ریه و پیشرفت مرتبط با ضعف بنیه، کنترل شبانه‌روزی تولید گلوکز مختل می‌شود و در نتیجه سطح گلوکز از کبد افزایش می‌یابد. این یافته‌ها نشان‌دهنده یک تداخل متناوب بافتی است که به‌موجب آن تومور ریه می‌تواند متابولیسم شبانه‌روزی یک بافت دورتر را مختل کند تا به‌طور بالقوه برای رشد خود سودمند باشد.


دکتر سلما مسری، استادیار گروه شیمی بیولوژیک دانشکده پزشکی دانشگاه کالیفرنیا، ایروین گفت: «نتایج تحقیقات ما نشان می‌دهد که یک پروتئین حیاتی شبانه‌روزی، REV-ERBα، تولید گلوکز در کبد را کنترل می‌کند.  طی پیشرفت سرطان ریه و به‌طور خاص تحت شرایط ضعف بنیه، این تنظیم شبانه‌روزی از بین می‌رود و در نتیجه تولید گلوکز از کبد افزایش می‌یابد. همچنین دریافتیم که تومورهای ریه قادر به ارائه علائمی به کبد برای افزایش تولید گلوکز، منبع اصلی سوخت سلول‌های سرطانی هستند.»


این تحقیق، ساعت شبانه‌روزی را به‌عنوان تنظیم‌کننده مرکزی تولید گلوکز  طی پیشرفت سرطان ریه برجسته کرده و بینش مهمی را در مورد توسعه روش‌های درمانی جدید برای هدف قرار دادن پروتئین REV-ERBα جهت سرکوب رشد سلول‌های سرطانی فراهم می‌کند.


دکتر آماندین ورلاند و دکتر سونگ کوک چون، پژوهشگران فوق دکتری اظهار کردند: ما در حال بررسی نتیجه افزایش تولید گلوکز طی پیشرفت سرطان ریه با ردیابی سرنوشت متابولیکی این گلوکز تازه تولید شده هستیم تا مشخص شود که این منبع سوخت می‌تواند تقاضای متابولیکی شدید سلول‌های سرطانی ریه را کنترل کند یا خیر.


ساعت شبانه‌روزی، ضربان‌ساز زیستی ذاتی ماست که هموستاز فیزیولوژیکی را در تمام بافت‌های بدن حفظ می‌کند. در شرایط استرس، ساعت زیستی به‌عنوان مکانیزمی سازگار برای حفظ هماهنگی و تعادل در سراسر بدن بازسازی می‌شود.

ترجمه از خبرگزاری ایسنا


نتایج این مطالعه در مجله Science Advances منتشر شده است.

برچسب‌ها

نظر شما

شما در حال پاسخ به نظر «» هستید.
captcha