به گزارش سلامت نیوز یادداشت امروز حنیف رضا گلزار کارشناس ارشد خاک وآب و کنشگر مدنی درباره منفعل بودن دانشگاهیان در کارزار مهم این روزهای حوزه منابع طبیعی کشور است. او نوشته است:

اگرچه بیش از ۳۵۰۰ تن که بیشتر آنها کنشگران حوزه منابع طبیعی و محیط‌زیست ایران و جنگل‌بانان و پرسنل سازمان منابع طبیعی و آبخیزداری کشور هستند که باوجود تهدیدهای ساختاری و سلسله مراتبی به گوش رسیده در این سازمان، تاامروز کارزار درخواست برکناری مدیران نجومی بگیر "سازمان منابع طبیعی وآبخیزداری کشور" را امضا کرده اند؛ ولی یک بررسی ساده در میان نام های امضا کنندگان این کارزار نشان می دهد که دانشگاهیان، ( استادان دانشکده های منابع طبیعی سراسر کشور) کمرنگ ترین گروه در میان امضا کنندگان این کارزار هستند.

اما چرا؟!

آیا این بی تفاوتی نشانی از بی اهمیتی موضوع از دید این گروه است یا ناشی از امیدواری برای دریافت پست های مدیریتی یا طرح های پژوهشی و اجرایی؟!

مگر شما اساتید دانشگاه ها در همه این سال ها از نبود برنامه و طرح و ناتوانی ساختار و سازمان متولی منابع طبیعی کشور و ضعف مدیران این ساختار ناله سر نمی دادید؟! امروز که جامعه مدنی ایران از چنین رسوایی در بدنه سازمان رونمایی کرده چرا سکوت پیشه کرده اید؟!

اگرچه همراهی نکردن دانشگاهیان با جامعه مدنی پدیده نوینی نیست و عدم همراهی با مردم، موجب خاموشی پیشران مطالبه گری جامعه نخواهد شد و این مسیر پرفراز و فرود با یا بدون دانشگاهیان همچون گذشته پیموده خواهد شد؛ ولی نمی توان و نباید از این رویکرد که دانشگاه و دانشگاهیان را درون دیوارهای بلند مقاله نویسی به اسارت درآورده و پیوند این قشر را با توده مردم گسسته، نگفت و ننوشت.

در آستانه هفتمین روز خاکسپاری استاد علی یخکشی، یادی کنیم از دیدگاه "ماکس کروت"، رییس دپارتمان سیاست و تاریخ جنگل و حفاظت طبیعت دانشگاه گوتینگن که درباره شادروان دکتر علی یخکشی چنین می گفت: «ایشان با مسایل بسیار منتقدانه و صریح برخورد می نماید...»

رمز و راز جاودانه شدن نام و یاد دکتر علی یخکشی همین بود و بس! چه بسیار استاد دانشگاه و متخصص محیط زیست و منابع طبیعی که در همه این سال ها با کت و شلوارهای اتوکشیده آمدند، مقاله ها و کتاب ها نوشتند، دانشجویانی همچون خودشان منفعل، بی تفاوت و بدون توان درک مشکلات جامعه و کشور و در یک کلام مصلحت اندیش تربیت کردند و رفتند و آب هم از آب تکان نخورد!

اندوهبار و ناامید کننده است که سراسر دانشگاه های ایران را که بکاوید، شاید خوشبینانه 10 فرد دانشگاهی را بیابید که آزادمردانه دیدگاه های انتقادی خود را نسبت به چگونگی مدیریت منابع طبیعی و محیط‌زیست کشور بدون لکنت بیان دارند.

دکتر علی یخکشی جاودان شد؛ چرا که هیچگاه "حقیقت را به مسلخ مصلحت نبرد". زندگی سراسر فراز و نشیب او، سرشار بود از نه گفتن های بلند و رسا به ساختار نادرست موجود.

دانشگاه و بیشتر دانشگاهیان امروز ما ولی چنین نیستند! ایران امروز ما که روزی در میان گرداب سؤ مدیریت ها می چرخد و روزی دیگر با گردباد بی عدالتی ها و حق کشی ها همچون پر کاهی به آسمان کژی ها پرتاب می شود، امروز گرفتار چنین نخبه نماهایی است.

تاریخ در این باره دادگری و دادستانی خواهد کرد که روزگاری شماری استاد دانشگاه برای بهره برداری چوبی از جنگل ها سینه می دراندند ولی همین ها در برابر فیش حقوقی ۱۳ میلیونی جنگلبان مظلوم و فیش حقوقی چندصد میلیونی مدیران ویژه خوار این تشکیلات، سکوت پیشه کردند و حقیقت را پای مصلحت ذبح کردند.

چنین دانشگاهی، دردی از دردها و زخمی از زخم های این سرزمین را درمان نخواهد کرد.