به گزارش سلامت نیوز به نقل از ایسنا،مطالعه‌ای تازه از محققان کالج کینگ لندن نشان می‌دهد که بخش زیادی از افراد مسن مبتلا به اوتیسم هرگز به‌طور رسمی شناسایی نشده‌اند. به گفته محققان، ۸۹٪ از افراد ۴۰ تا ۵۹ ساله و ۹۷٪ از افراد بالای ۶۰ سال مبتلا به اوتیسم، تشخیص رسمی دریافت نکرده‌اند.
برخلاف تصور رایج که اوتیسم را به‌عنوان اختلالی نوظهور معرفی می‌کند، این تحقیق اثبات می‌کند که اوتیسم از گذشته وجود داشته اما بیشتر در کودکان تشخیص داده شده و بزرگسالان مسن از این فرآیند جا مانده‌اند.
پیامدهای نادیده‌گرفتن اوتیسم در سالمندان
نادیده‌گرفتن اوتیسم در بزرگسالان، تبعاتی جدی دارد. این گروه با نرخ بالاتری از مشکلات روانی، از جمله اضطراب، افسردگی، افکار خودکشی و زوال عقل زودرس روبه‌رو هستند. همچنین امید به زندگی افراد مبتلا به اوتیسم، به‌طور میانگین ۶ سال کمتر از سایر افراد است.
آن‌ها همچنین بیش از دیگران با بیماری‌های مزمن مانند مشکلات قلبی، خودایمنی، گوارشی و حتی بیماری‌هایی مثل پارکینسون، آرتروز و پوکی استخوان مواجه می‌شوند.
شکاف بزرگ در تشخیص و خدمات درمانی
فرانچسکا هاپه، استاد علوم اعصاب شناختی و یکی از نویسندگان مطالعه، می‌گوید: «سیستم سلامت جهانی باید رویکردی مبتنی بر طول عمر در قبال اوتیسم اتخاذ کند. بیشتر خدمات، آموزش‌ها و پژوهش‌ها هنوز فقط بر کودکان تمرکز دارند، در حالی‌که جمعیت اوتیستیک سالمند در حال رشد است.»
در سال‌های اخیر، نرخ تشخیص اوتیسم در بریتانیا بیش از ۷۸۰ درصد افزایش یافته، اما این افزایش عمدتاً در میان کودکان و نوجوانان بوده و بزرگسالان مسن همچنان نادیده گرفته شده‌اند.
نگاهی دوباره به تعریف تاریخی اوتیسم
تا پیش از دهه ۱۹۸۰، اوتیسم تنها به شکل "اوتیسم نوزادی" تعریف می‌شد، که آن هم اغلب با ناتوانی ذهنی اشتباه گرفته می‌شد. همچنین مانند سایر اختلالات رشدی مانند بیش‌فعالی، تمرکز عمده تشخیص روی پسران بود. این نگاه محدود باعث شد نسل‌های مسن، خارج از دایره تشخیص باقی بمانند.
نیاز فوری به اصلاح سیاست‌ها و تحقیقات
نویسندگان این مطالعه تأکید کرده‌اند که فقدان تشخیص نه تنها باعث محرومیت این افراد از خدمات حمایتی شده، بلکه بسیاری از پژوهش‌ها نیز تصویر ناقصی از جمعیت واقعی اوتیستیک ارائه داده‌اند. به‌ویژه، خطر بالای زوال عقل در میان سالمندان مبتلا به اوتیسم، هشداری جدی برای سیاست‌گذاران حوزه سلامت عمومی است.
دکتر گاوین استوارت، نویسنده اصلی این مطالعه، می‌گوید: «ما به یک رویکرد جامع و بین‌رشته‌ای نیاز داریم تا تجربیات افراد اوتیستیک در میانسالی و سالمندی را بهتر درک کنیم و کیفیت زندگی آن‌ها را ارتقاء دهیم.»
اوتیسم یک اختلال ناشناخته در بزرگسالان مسن باقی مانده و اکنون وقت آن است که نگاه سیاست‌گذاران، متخصصان و جامعه به‌سوی این جمعیت پنهان معطوف شود. عدم تشخیص به‌موقع نه‌تنها مانع از دریافت خدمات حمایتی می‌شود، بلکه زندگی و سلامت روانی این گروه را در معرض خطر جدی قرار می‌دهد.
نظر شما