سلامت نیوز:در شمال كشور تا وقتی یك پرنده با قیمت 120 هزار تومان به فروش می‌رسد به نسبت مافیا نیز از این آشفته‌بازار كسب سود می‌كند و شكار همچنان پررونق خواهد بود. بر اساس آمار‌های رسمی سالانه حدود دو و نیم میلیون پرنده در شمال كشور شكار می‌شود. این امر را نمی‌توان از بعد فرهنگی و شكار به دلیل امرار معاش برشمرد، آن هم به این دلیل كه سود ناچیزی از شكار نصیب جامعه محلی می‌شود و در این شرایط مافیای شكار صاحب منافع كلان هستند. این نارسایی نشان‌دهنده مخالفت در مواجهه با قانون، دستگاه‌های نظارتی و جوامع محلی است.

به گزارش سلامت نیوز، هومان خاكپور- كارشناس محیط زیست در روزنامه ایران نوشت: با آغاز فصل مهاجرت و شروع بارش‌ها هر روز بر تعداد تورهای هوایی و دام‌های زمینی اضافه شده و شكارچیان به طرز ناراحت‌كننده‌ای پرندگان را صید كرده و برای فروش راهی بازار می‌كنند. این كار شكارچیان و دلالان علاوه بر اینكه در كاهش جمعیت گونه‌های مختلف پرندگان و به خطر انداختن نوع آنها تاثیرگذار است، موجب نابودی طبیعت و ایجاد كانون‌های گرد وغبار نیز شده است، زیرا شكارچیان برای صید به كندن بوته‌ها و درختچه‌هایی كه سازمان جنگل‌ها برای جلوگیری از بیابان زایی كاشته است، اقدام می‌كنند. بنابراین با چیدن مدام این بوته و درختچه‌های دست‌كاشت بیابانی، كانون‌های جدیدی از ریزگرد در برخی مناطق بیابانی كشور ایجاد شده است.

برای مدیریت وضعیت شكار در كشور سازمان حفاظت از محیط زیست سه سال پیش مساله ممنوعیت شكار چهارپایان و پرندگان را مطرح كرده است. این اقدام سازمان حفاظت محیط زیست به دلیل ایجاد حساسیت در زیستگاه‌ها نسبت به شكار و تخریب زیستگاه‌ها در سال‌های گذشته با استقبال از سوی مردم محلی رو‌به‌رو بوده است. مردم از این اقدام سازمان حفاظت از محیط زیست به شكل مطلوب استقبال كردند و به نسبت این رفتار سازمانی منجر به پذیرش جوامع بومی و محلی در كشور همراه بود. بنابراین مردم بومی ممنوعیت شكار در زیستگاه‌ها را پذیرفته بودند. با این رویكرد مدعی عدم وقوع هیچ‌گونه شكار در این مدت نیستیم، بلكه در برخی مواقع شكار نیز رخ داده است، اما به لحاظ روانی یك جو و حساسیت خاصی نسبت به حفاظت از پرندگان از سوی دوستداران طبیعت ایجاد شده بود. در این شرایط مردم به شكل خودجوش در صورت مشاهده هرگونه اقدام مبنی بر قانون‌شكنی با یگان‌های محیط زیست تماس می‌گرفتند و به نوعی خود را با اهداف سازمان هماهنگ كرده بودند. در چنین شرایطی مردم معتقد بود كه به هیچ عنوان سازمان محیط زیست در صدور مجوز‌های شكار دخل و تصرفی ندارد، اما امسال بنابر صدور مجوز از سوی سازمان محیط زیست باورهای مردم دچار چالش شد و به نسبت قباحت شكار نیز در بین مردم شكسته شد.

وقتی مناطق میدان تیر می‌شوند

در این شرایط به دلیل اینكه سازمان حفاظت محیط زیست در همه استان‌ها از لحاظ نیروی انسانی، امكانات و بضاعت توانایی كنترل مناطق را ندارد و چون نظارت كافی روی مجوز‌های صدور پروانه شكار وجود ندارد به نسبت عده زیادی نیز از وضعیت صدور پروانه شكار سوءاستفاده كرده و به شكار می‌پردازند. در چنین شرایطی جوامع بومی و محلی از این رفتار سازمان محیط زیست غافلگیر شدند. اغلب افراد بومی بازخورد این عمل سازمان محیط زیست را تبدیل مناطق به میدان تیر برشمردند. بنابراین هم‌اكنون در ایام تعطیل در سایه مجوزهای ارائه شده دیگر شكارچی‌ها نیز از این موقعیت سوءاستفاده كرده و اقدام به شكار پرندگان می‌كنند. در مناطق شمالی كشور شكار پرندگان به عنوان یك معیشت محسوب می‌شود. در واقع هم‌اكنون شكار در این مناطق بیشتر از ظرفیت مجاز است. هم‌اكنون تعداد مجوز‌های صادر شده خیلی بیشتر از ظرفیت مناطق است و در چنین شرایطی سوداگری و مافیای شكار نیز شكل گرفته و كنترل این شرایط از سازمان محیط زیست خارج شده است. با توجه به كاهش شدید تعداد پرندگان بومی و مهاجر در كشور دیگر شكار را نمی‌توان به عنوان یك معیشت برشمرد، بلكه باید سیاست‌های سازمان محیط زیست به سمت پرنده نگری و استفاده از ظرفیت‌های اكوتوریستی و گردشگری به ویژه در خطه شمال پیش رود. سالانه حدود 26 میلیون سفر به استان‌های شمالی كشور انجام می‌شود. در چنین شرایطی اگر بتوان به ساماندهی پرنده‌نگری و استفاده از ظرفیت‌های طبیعی منطقه با افزایش مهارت‌های فنی در حوزه گردشگری پرداخت به نسبت می‌توان ظرفیت‌های گردشگری را جایگزین امرار معارش از طریق شكار كرد.

پیشرفت اكوتوریسم در كشور

هم طرفداران محیط زیست و هم فعالان حوزه گردشگری یك شعار را تحت عنوان اینكه گردشگری می‌تواند به ارتقای درآمد بپردازد، مطرح می‌كنند. اما در چنین شرایطی وقتی میزان درآمد و وضعیت اقتصادی مردم سه استان شمالی كشور را با دیگر استان‌های كشور مقایسه كنید خواهید دید كه این استان‌ها به دلیل عدم برخورداری از زیرساخت‌های مناسب به نسبت چندان درآمدی از صنعت توریسیم ندارند. این امر گواه آن است كه مسئولان و دست‌اندركاران نتوانسته‌اند از ظرفیت‌های گردشگری كشور بهره ببرند. در واقع سرمایه‌گذاری فقط شامل ساخت و ساز چند هتل و مهمانسرا نمی‌شود، بلكه زمانی گردشگری به عنوان فرصت به پایداری سرزمین می‌انجامد كه جوامع گردشگری و بومی كشور در این عرصه با اهداف سازمان همراه شوند. متاسفانه تاكنون دولت در بخش‌های گردشگری و دیگر بخش‌ها نتوانسته جوامع محلی و گردشگری را به شكل مستقیم وارد عمل كرده و به این ترتیب به ارتقای معیشت آنها بپردازد. با این تفاسیر و اقدامات نابجا گردشگری به غیر از تخریب محیط زیست و طبیعت پیامد دیگری در كشور به همراه نداشته است.

آغاز فرهنگ شكار از كی؟

رونق شكارچی‌گری در كشور ریشه فرهنگی ندارد، بلكه بیشتر به دلیل سوداگری و مافیا شاهد این عمل در مناطق گوناگون كشور به ویژه مناطق شمالی هستیم. برای مثال اگر وضعیت شكار را در مناطق شمالی كشور و منطقه زاگرس را مورد بررسی قرار دهید خواهید دید كه تقریبا پیشه تاریخی مردم بومی این خطه وابسته به شكار بوده است و زندگی و معیشت آنها نیز از طریق شكار تامین شده است. در این زمینه اگر بحث فرهنگی مطرح باشد به نسبت باید الان هم در مناطق زاگرس نرخ شكار از فراوانی گسترده‌ای برخوردار باشد، اما هم‌اكنون در این منطقه به هیچ عنوان شكار یك پیشه ارثی و فرهنگی در بین مردم تلقی نمی‌شود. در شمال كشور تا وقتی یك پرنده با قیمت 120 هزار تومان به فروش می‌رسد به نسبت مافیا نیز از این آشفته‌بازار كسب سود می‌كند و شكار همچنان پررونق خواهد بود. بر اساس آمار‌های رسمی سالانه حدود دو و نیم میلیون پرنده در شمال كشور شكار می‌شود. این امر را نمی‌توان از بعد فرهنگی و شكار به دلیل امرار معاش برشمرد، آن هم به این دلیل كه سود ناچیزی از شكار نصیب جامعه محلی می‌شود و در این شرایط مافیای شكار صاحب منافع كلان هستند. این نارسایی نشان‌دهنده مخالفت در مواجهه با قانون، دستگاه‌های نظارتی و جوامع محلی است.