به گزارش سلامت نیوز به نقل از آرمان ملی، بعد از اصلاح ماده 15 قانون مبارزه با موادمخدر درسال 84 بود که از دل آن، دو ماده 15و 16 مربوط به معتادان خودمعرف و معتادان خیابانی یا متجاهر، که در ماده 16 لحاظ می‌شدند، مراکز درمانی اعتیاد، شکل تازه‌ای به خود گرفت.
معتادان خود معرف، به اختیار اقدام به ترک می‌کردند و معتادان خیابانی، یا به تعبیر قانون متجاهر، یعنی افرادی که آشکارا اقدام به مصرف مواد می‌کردند، بعد از دستگیری با اجبار به مراکز درمانی فرستاده می‌شدند. اخیرا خبری مبنی بر فرارگروهی عده‌ای از معتادان متجاهر در یکی از مراکز یاورشهر تهران، درحالی پخش شد، که شورای شهر نیز از وضعیت این مراکز اجباری درمان انتقاد کرد. معتادان بارها نسبت به رفتارهای نامناسب در این مراکز درحالی اعتراض داشتند، که به گفته درمانگران اعتیاد، این مراکز در زمینه ترک اعتیاد عملکرد موفقی نداشتند.
سعید صفاتیان، تحلیلگر اعتیاد، درباره معتادان متجاهر و پیشینه این اصطلاح در قوانین مبارزه با موادمخدر، گفت: تقریبا از سال 84، که آن زمان من مدیرکل درمان اعتیاد در ستادمبارزه با موادمخدر بودم، بحثی مبنی براینکه چه اقداماتی را می‌شود برای معتادانی که در خیابان حضور دارند و مردم اینها را مشاهده می‌کنند، انجام داد. با هماهنگی سازمان بهزیستی و وزارت بهداشت و دفتر سازمان ملل، و دیگر کارشناسان از دانشگاه تهران و سازمان‌های مردم نهاد، به این جمع بندی رسیدیم که معتادان را باید به دو گروه تقسیم کرد. یکی معتادان خودمعرف که به مراکز درمانی مراجعه می‌کنند، و معتادانی که نمی‌خواهند برای درمان اقدام کنند و تمایلی برای درمان ندارند. به همین خاطر، بحث اصلاح قانون پیش آمد.
در نتیجه ماده 15قانون مبارزه با موادمخدر، در کشور اصلاح شد و تبدیل به دو ماده 15و16 شد. ماده 15 قانون مربوط به معتادان خودمعرف است، یعنی معتادانی که خودشان به مراکز درمان مراجعه می‌کنند و براساس آن مراکز درمانی در کشور طراحی شد، به نام مراکز درمان نگهدارنده با متادون، کمپ‌ها فعال شد.
برنامه‌های کاهش آسیب در کشور راه افتاد. مراکزی به نام گذری و برنامه‌هایی به نام برنامه‌های افزایش دسترسی فعال شد، که امروز شاید مجموعه اینها بیش از 11هزارتا برنامه است، که فقط نزدیک ده هزار مرکز درمان اعتیاد برای معتادان خودمعرف داریم. اما یک گروهی دیگر بودند به نام معتادانی که اغلب دستگیر می‌شدند و به نام معتادان متجاهر نامگذاری شدند. یعنی افرادی کبه به بحث اعتیاد تجاهر می‌کنند. ابتدا بحث برسر این بود که چه ارگانی باید این تجاهر را تشخیص دهد؟ نیروی انتظامی این افراد را دستگیر می‌کند و در یک مکانی قرنطینه می‌کند و بعد اینها باید به یک مرکز نگهداری ارسال شوند. آیا یک سیستم قضائی باید اینجا ورود کند یا سیستم پزشکی، که این میان یک اختلاف نظرهایی بود تا در نهایت تشخیص آن با حوزه قضائی شد، اما ستادمبارزه با موادمخدر دیدگاهش بر این بود که این تشخیص باید مربوط به حوزه پزشکی باشد
آمار دقیقی نداریم
صفاتیان همچنین درباره آمار دقیقی از تعداد معتادان متجاهر یا خیابانی گفت: تعداد دقیق این معتادان مشخص نیست، اما متاسفانه تعدادشان روبه افزایش است، زیرا هرچه شرایط اقتصادی جامعه بدتر شود، تریاک گران‌تر می‌شود، درآمدها کمتر می‌شود، بالطبع برای برخی معتادان که وضعیت اقتصادی خوبی ندارند، کم کم حالت تجاهر پیدا می‌کنند. برخی خانه و زندگی ندارند، پدر و مادر ندارند و از خانه فراری هستند، که تعدادشان هم خیلی زیاد است. بحث بر این بود که یک مراکزی در کشور ساخته شود و اینها در آنجا جمع آوری شوند و درمان شوند. براساس سیاست‌های کلان نظام، تقسیم بندی براین شد که نیروی انتظامی وظیفه گرفتن اینها را به عهده بگیرد، شهرداری وظیفه ساخت مراکز و بهزیستی هم قرارشد که اقدامات داخلی مراکز، از جمله بخش درمانی، روانشناسی و مددکاری را انجام دهد.
نظر شما