به گزارش سلامت نیوز به نقل ازمهر، دان ددیو و رابرت لاد، دو زبانشناس دانشگاه ادیمبرا کشف کردند که در نوع زبانی که افراد مختلف به آن سخن می گویند، تفاوت های ژنتیکی وجود دارد.

نتایج این تحقیقات که در مجله "مباحثات آکادمی ملی علوم آمریکا" منتشر شده است، نشان می دهد دو تفاوت مختلف دو ژن که در سطح مغزی مطرح هستند، علت اصلی تکلم به زبانهای آهنگین (تونال) و غیرآهنگین است.

زبانهای آهنگین یا نواخت بر مثل چینی بطور طبیعی برای تغییرمعنی کلمات از تغییرات آهنگ صدا استفاده می کنند در حالی که زبان های غیرآهنگین یا غیرنواخت بر، مثل زبان انگلیسی تغییر نواخت یا تغییر آهنگ صدای اصوات باعث تغییر معنی کلمه نمی شود.

این زبانشناسان در این تحقیق کشف کردند افرادی که به زبان های غیر آهنگین تکلم می کنند، دارای دوژن ASPM و Microcephalin هستند. ژن ASPM آخرین بار درحدود 5 هزار سال قبل و ژن Microcephalin در حدود 37 هزار سال قبل جهش یافته است.

این دانشمندان با بررسی 983 ویژگی ژنتیکی و 26 ویژگی زبانی در 49 گروه جمعیتی مختلف به این کشف دست یافتند.

در زبان چینی که از جمله زبانهای نواخت بر یا آهنگین است، برای مثال کلمه "ما" براساس میزان آهنگ صدا از زیر تا بم، پنج معنی مختلف دارد.