چند سالی است که آمارها از روند رو به رشد زنان سرپرست خانوار حکایت دارد. زنانی که جبر زمانه نقش آنان را افزایش داده و علاوه بر ایفای نقش خود به عنوان یک زن، باید به تنهایی نقش نان آور خانواده را نیز به دوش بکشند.

راهروهاي متروي تهران، دو سال است كه پياده‌راه «تازه دستفروشان» شده؛ دختران و پسران و مردان و زناني كه از اين واگن به واگن بعد مي‌روند و براي كتاب و دفتر يادداشت و دستبند دست‌ساز و پازل چوبي و اجناسي از اين قبيل تبليغ مي‌كنند؛ اجناسي كه به كار نياز روزمره نمي‌آيد و قيمت ارزاني هم ندارد و اين فروشندگان سيار هم، ناشيانه، بدون دستگاه كارتخوان، ناآشنا با تكان‌هاي واگن، خجل و گريزان از هر ايستادن طولاني‌تري كه خطر آشنايي بدهد، روي مدار زندگي زيرزميني، لق لق مي‌خورند و ايستگاه به ايستگاه، محو مي‌شوند. تعداد اين تازه‌دستفروش‌ها، هر روز بيشتر مي‌شود.

بر اساس شاخص تركيبي در سال گذشته، به لحاظ وضعيت محروميت، شرايط استان‌هاي سيستان و بلوچستان، خراسان شمالي و لرستان از ساير استان‌ها بدتر بوده و در مقابل استان‌هاي تهران، يزد و البرز از وضعيت نسبي بهتري برخوردار بوده‌اند.

شاخص‌ها و آمار‌های مختلف نشان می‌دهند که ما ایرانی‌ها روز به روز فقیرتر می‌شویم. همین اواخر، رئیس موسسه عالی پژوهش تامین اجتماعی گفته بود حدود ۳۰ درصد از ایرانی‌ها زیر خط فقر مطلق قرار گرفته اند. بر اساس تعاریف سازمان ملل متحد، این یعنی این دسته از ایرانی‌ها می‌توانند روزانه کمتر از ۲.۱۹ دلار (حدود ۵۰ هزار تومان) برای خود هزینه کنند و این یعنی احتمالاً تنها از پس هزینه خورد و خوراک خود بر می‌آیند. اما فقر تبعات دیگری هم دارد.

سرانه فضاهای آموزشی کشور براساس اعلام سازمان نوسازی مدارس 21/5مترمربع است. در شرایطی که سرانه استاندارد هدف‌گذاری شده در سند تحول بنیادین 39/8مترمربع تعیین شده، 9استان هنوز به میانگین فعلی کشوری هم نرسیده‎اند و در این شرایط البرز، سیستان و بلوچستان و آذربایجان ‌غربی کمترین سرانه را دارند.

عال سیاسی و اقتصادی اصلاح‌ طلب گفت: زمانی کمتر از سه دهک جامعه زیر خط فقر بودند، ولی امروز بیش از نیمی از جمعیت روی خط فقر و یا زیر آن زندگی می‌کنند و این روند منفی همچنان ادامه دارد

این ساعتایی که توی مترو جوراب می‌فروشم، شبایی که بدون استراحت، بعد از نگهبانی روز، برای نگهبانی شب تا صبح، اضافه کار می‌مونم، فقط بچه‌هام میان جلوی چشمم. اون وقتی که بچه‌ام میگه بابا یه بسته بیسکویت برام بخر و من پول ندارم که حتی یه بسته بیسکویت بخرم. واقعا ندارم. بار‌ها شده که حتی کرایه رفتن به محل کارم رو نداشتم. بچه‌ام آرزوشه که یه ماشین اسباب‌بازی داشته باشه. آرزوشه یه رستوران ببرمش.

اگر خیرین غذایی برایمان بیاورند، همان جا می‌خوریم اما اگر ماکارونی و سویا بیاورند آن را از سر ناچاری می‌فروشیم تا بتوانیم پول برق را بدهیم یا آب بخریم.

در چنین شرایطی حداقل کاری که باید صورت بگیرد این است که درآمدهای مردم بویژه بخش حقوق‌بگیر ثابت افزایش چشمگیری داشته باشد و یارانه‌های دولتی که فقط در بخش انرژی به گزارش سازمان جهانی انرژی به 48 میلیارد دلار می‌رسد، به انتهای زنجیره یعنی مصرف‌کننده نهایی پرداخت شود تا بلکه از وخامت اوضاع بکاهد.

رئیس کمیته بودجه و نظارت مالی شورای شهر تهران گفت: توجه به مسئولیت اجتماعی و جنبه اجتماعی بودجه اهمیت زیادی دارد و امروز ۷ دهک فقیر داریم و فقط ۳ دهک جامعه بالای خط فقر هستند، هیچگاه چنین وضعیتی نداشته‌ایم.