با وجود دهه‌ها حضور پیوسته مهاجران افغانستانی در ایران، هنوز هم نگاه غالب به آنان آمیخته با کلیشه، تبعیض و نادیده‌انگاری است. این یادداشت، با بهره‌گیری از دیدگاه‌های جامعه‌شناختی به‌ویژه نظرات دکتر حسن محدثی، به بررسی سازوکارهای طرد فرهنگی، بازنمایی رسانه‌ای، و سیاست‌های رسمی می‌پردازد که مهاجران را به «دیگری نامرئی» بدل کرده‌اند. در حالی که این گروه بخشی جدایی‌ناپذیر از جامعه ایران‌اند، نوع مواجهه ما با آنان، آینه‌ای است از وضعیت اخلاقی و بلوغ فرهنگی ما.
در دورانی که رفاه مادی و سلامت روانی رشد چشم‌گیری داشته‌اند، پرسشی بنیادین همچنان پابرجاست: آیا انسان امروز واقعاً خوب زندگی می‌کند؟ حسین عباسی اقدم، جامعه‌شناس، در یادداشتی تحلیلی به تمایز میان دو مفهوم «به‌زیستی» و «به‌زیستن» می‌پردازد و بر اهمیت معنا، مسئولیت‌پذیری و خودآگاهی در تعریف زندگی خوب تأکید می‌کند.
