سه‌شنبه ۱۹ اردیبهشت ۱۳۹۶ - ۱۰:۵۴

مردم از فقر گله دارند و رکود و بیکاری و نبود قدرت خرید، آن‌ها را دچار مشکلات فراوان کرده است. مردم از دولت آتی انتظار دارند که ثبات را حفظ کرده و در جهت رفع هرچه بیشتر تورم و ایجاد اشتغال بکوشند. معیشت و اشتغال، بزرگ‌ترین خواسته مردم از دولتی است که به خاطرش پای صندوق رای می روند.

گزارش میدانی از حرف های انتخاباتی شهروندان

سلامت نیوز: کمتر از دوهفته به زمان انتخابات باقی مانده و رفتن پای صندوق های رای در پایان اردیبهشت ماه، بحث این روزهای مردم است. در مهمانی، محل کار، خیابان، مترو و حتی بین اعضای خانه ها حرف اصلی افراد در مواجهه با یکدیگر این است که «رای میدی؟» و پاسخ ها و دلایل متفاوت است و همین تفاوت ها به بحث های داغ می انجامد و گاه حتی به ناراحتی و کدورت و در مواقعی کار به زد و خورد نیزمی رسد.

به گزارش سلامت نیوز، قانون نوشت: گروه ها و عقاید مختلفند. عده ای هستند که رای می دهند و عده ای رای نمی دهند. گروهی رای می دهند اما آن را بی تاثیر می دانند با این حال، از بی تفاوتی می پرهیزند. گروهی، رای خود را موثر می دانند و با حرارت از کاندیدای مورد نظرشان دفاع می کنند. عده ای قصد رای دادن دارند فقط برای اینکه شخصی خاص به ریاست دولت نرسد و خود اعتقادی به کسی ندارند. عده ای نیز از انتخابات های قبل ناراضی هستند و با تاکید بر اینکه رای شان تاثیری بر انتخاب ندارد، اعلام می کنند که پای صندوق نمی روند. بحث های لفظی موافقان و مخالفان رای، این روزها حتی از مناظره ها نیز داغ تر است.

اما آنچه مسلم است مردم هنوز نیز به رفتن پای صندوق های رای معتقد هستند و رای دادن را حق قانونی خود و موثر در انتخاب شخص مصلح می‌دانند. با این حال، ردپای ناامیدی هایی که به واسطه شرایط سخت اقتصادی در دل مردم ایجاد شده، در صحبت های‌شان به چشم می خورد. عمده مشکلات مردم، مشکلات معیشت و درآمد است. مردم از فقر گله دارند و رکود و بیکاری و نبود قدرت خرید، آن‌ها را دچار مشکلات فراوان کرده است. مردم از دولت آتی انتظار دارند که ثبات را حفظ کرده و در جهت رفع هرچه بیشتر تورم و ایجاد اشتغال بکوشند. معیشت و اشتغال، بزرگ‌ترین خواسته مردم از دولتی است که به خاطرش پای صندوق رای می روند.

خبرنگار  یک روز در مترو با گروهی از شهروندان گفت و گو کرده و از دلایل موافقت و مخالفت، میزان اعتماد به عملکرد دولت ها و انتظارات از دولت آتی پرسیده است. مشروح گفت‌وگوها را در زیر می خوانید:

رضا، 55 ساله نظامی بازنشسته:

من رای می دهم؛ اگرچه معتقدم تعدد تصمیم گیری و دستگاه های موازی در سیستم کشور نهادینه شده و هیچ دولتی توان و اختیا رات لازم و کافی را ندارد. وعده های اقتصادی، پشتوانه تفکری و تدبیری ندارند و مصداق کامل پوپولیسم است مانند احمدی نژاد با ژست شهید رجایی. با این حال، سال قبل در پی اقدامات پیگیرانه کارگروه دفاع از بازنشستگان ارتش و در راستای همسان سازی حقوق بازنشستگان با ۹۰ درصد حقوق شاغل همتراز خود، اقدامات بسیار کمی انجام شد ولی کلید خورد و قانون شد و این اتفاق خوبی بود. اگر مجلس همکاری بیشتری می‌کرد و اعتبار مناسبی تخصیص می یافت، اثر‌بخشی در حقوق ها نیز بیشتر بود. به نظرم مهم‌ترین دغدغه مردم درحال حاضر مسائل اقتصادی و معیشتی است. درآمدها و هزینه ها نسبت مناسبی ندارند و بر مبنای مسکن ، درمان، خوراک و پوشاک و هزینه‌های حامل های انرژی و... تعیین نمی‌شود و بیشتر افراد جامعه زیر خط فقر هستند و رشد اقتصادی و کنترل تورم برای مردم محسوس و قابل لمس نیست. مردم از نداری گله دارند و از حداقل های زندگی محرومند.

داوود، 49 ساله استاد دانشگاه:

من رای می دهم؛ چرا که از عملکرد دولت راضی هستم. در حال حاضر مهم‌ترین دغدغه، فقدان سرمایه گذاری خارجی در ایران است و از دولت آتی انتظار می رود که به این موضوع توجه کند.

شایان، 26 ساله دانشجوی ترم آخر نرم افزار:

به‌عنوان شهروند حق دارم که از نگاه خود بهترین فرد را برای پیشرفت کشور انتخاب کنم و با رای دادن ثابت می‌کنم که انتخابات مساله مهمی است. از عملکرد دولت قبل راضی هستم چون دولتی را تحویل گرفت که وضعیت بدی داشت و با تلاش های خود در مسیر بهتر شدن گام برداشت. از دولت آتی انتظار ادامه دادن مسیر دولت را دارم تا جامعه رفته رفته به ثبات در تمام زمینه‌ها برسدو همینطور انتظار دارم که به دغدغه‌های جوانان بیشتر توجه کنند. جوانان ایرانی بی هدف زندگی را شروع می‌کنند و مدرک دانشگاهی می گیرند، حتی اگه علاقه ای به رشته تحصیلی خود نداشته باشند؛ همین که مدرکی را قاب کنند، راضی هستند. نه به کار فکر می‌کنند، نه به فکر ازدواج می افتند و از تشکیل خانواده به خاطر سختی های آن فرار می‌کنند. اگر هدف باشد، قطعا رشته تحصیلی خوب، کار و تشکیل خانواده به طور زنجیر وار اتفاق میفتد.

علیرضا، 38 ساله دستفروش:

یک هفته است که نخوابیده ام، کدام رای؟ نه به این زندگی فکر می کنم و نه انتخابات؛ الان فقط می توانم فحش بدهم. می خواهید؟ همه شان یک جور هستند. نه کلید، نه کاپشن و نه هیچی دردی از مردم دوا نکرد. روز اول وعده می دهند و روز آخر می گویند من نگفتم! نتیجه‌اش هم این شده که هر روز بدبخت‌تر از دیروزیم.

رعنا، 24 ساله دستفروش مترو:

رای نمی دهم چون از شرایط فعلی راضی نیستم و هیچ یک از افرادی که کاندیدا شدند، از نظر من صلاحیت ندارند و در کل، انتخابات نمایشی است. فرقی ندارد که چه کسی روی کار باشد. وضعیت درآمد و اشتغال همین است که هست و در مترو نیز جلوی کار ما را می گیرند اما به خود زحمت نمی دهند بپرسند چرا اینجا کار می کنیم؟ یا اصلا چه شرایطی برای ما فراهم کرده اند؟ یا با مدرک تحصیلی مان کجا می توانیم کار کنیم؟ بروند به اختلاس ها توجه کنند نه به کار ما. بروند به مشکلات آموزشی کشور و در آمد نفت بپردازند. توضیح مشخص و بدون حیله از عملکرد خود بدهند. تمام مشکل جامعه، ما نیستیم.

مریم، 32 ساله خانه دار :

هنوز تصمیم نگرفته ام که رای بدهم یا نه.اما این‌طور حس می‌کنم که رای من در انتخاب نهایی تاثیری ندارد و اگر نیز تاثیر داشته باشد، قرار نیست وعده ها عملی شود. همه وعده‌های رنگین می‌دهند و بعد که به هدف می‌رسند، مردم را فراموش می کنند.توی خانواده ما، سه نفر بیکار داریم که هرجا می روند، کاری نیست و کاملا ناامید شده اند.

نازنین، 29 ساله معلم مقطع ابتدایی:

بله من رای می‌دهم.به نظرم رای ندادن مثل این است که جایی دعوت شوم ولی برای غذا چیزی انتخاب نکنم. ما در این کشور زندگی می کنیم پس عملا با انتخاب کردن، نیاز عمومی خود را برطرف می‌کنیم که ساده ترین آن تمرین دموکراسی است حتی اگر در حالت خیلی بد رای ما به جایی حساب نشود.

مشکلات کشور ما بسیار است و به دلیل عدم وجود مدیران کارآمد، مثل قوانین پایستگی انرژی، دولت فقط از دستی به دست دیگر منتقل شده و مشکل کار و فرهنگ و تغییر اتکا از درآمد نفتی و هزاران مورد دیگر باقی مانده است. دولت باید توانایی برطرف کردن نیاز عمومی مردم رو داشته باشد. ما کشور ثروتمندی هستیم ولی با فقر دست و پنجه نرم می‌کنیم .

اما با تمام این تفاسیر من فکر می‌کنم مردم خود مسبب بیشتر دردهای خود هستند؛ چراکه یکدیگر را نیز از یاد می‌برند و تنها آموخته اند که با نابودی دیگران پیشرفت کنند. مسبب این ها دولت ها نیستند بلکه از ماست که برماست.

محیا، 27 ساله کارشناس ارتباطات بین الملل:

قطعا رای می‌دهم؛ چرا که با رای قبلی ام، عزت به کشور برگشت و شاهد تلاش برای ثبات اقتصادی و سیاسی بودم. البته متاسفانه در حوزه فرهنگ چندان کاری انجام نشد اما قابل پذیرش است؛ چرا که برای رفع وضعیت آشفته ایران، ناچار به تمرکز روی حوزه های دیگر بودند. با این حال به نظرم در حال حاضر مهم‌ترین دغدغه کشور، مساله فرهنگ و اشتغال است که هیچ کدام ناگهانی حل نخواهد شد و قطعا به افرادی که ادعای حل سریع این مشکلات را دارند، رای نخواهم داد.

نسترن، 36 ساله حسابدار:

رای نمی‌دهم چون رای من تاثیری نخواهد داشت و حاضر نیستم خود را مسخره کنم. این دولت نیز نتوانست کاری از پیش ببرد و چیزی جز فقر، دغدغه مردم نیست. کسی نمی تواند فقر را ریشه ای در این کشور درمان کند و اگر این اتفاق می افتاد، شکاف طبقاتی از بین می رفت. نمی‌شود گفت که اصلا اختلاف طبقاتی وجود نداشته باشد چون در هر حال هست و طبیعی هم هست اما در ایران شدت آن از حد گذشته است.

لیلا، 23 ساله دانشجو:

من رای نمی دهم؛ چراکه انتخابی در کار نیست و دولت ها جابه جا می شوند اما وضعیت مردم روز به روز بدتر می شود. تنها عده ای جای خود را به عده ای دیگر می‌دهند و دولت قبل نیز مثل دولت های قبل با شعار روی کار آمد. کاندیداها با واژه ها و شعارهای ویترینی قصد ریاست جمهوری دارند تا خود را از قدرت و ثروت اشباع کنند، درنتیجه من عملکرد همه را مثل هم می بینم. فقط عده‌ای با شعار امنیت و آزادی و عده ای دیگر با شعار کار، افکار عمومی را هدف قرار می دهند.

فرزانه، 40 ساله ویراستار:

رای می‌دهم، چون به نظرم باید از حداقل‌های دموکراسی که درکشور هست، استفاده کنیم و از دولت آینده انتظار تعهد به انجام وظایف را دارم اما به برآورده شدن آن امیدوار نیستم. مشکلات اقتصادی مهم‌ترین دغدغه فعلی مردم کشور هست که باعث بیکاری، تورم، فساد و... شده و فارغ از احزاب و جناح ها، امیدی به بهبود آن در دولت آینده هم نیست . به نظرم هیچ کس برنامه ای ندارد و فقط به دنبال منافع جناحی و فردی است.

سعید، 33 ساله مربی فوتبال:

رای می دهم و فکر می کنم به دلیل محدودیت هایی که همیشه وجود داشته و باعث عدم پیشرفت کشور شده، باید رای داد‌. به طور مثال در دوره های گذشته، عده‌ای سعی کردند انتخابات را تحریم کنند و همین موضوع باعث شد که مشکلات حل نشده و حتی بیشتر هم شود. ما به دنبال کشوری یکپارچه هستیم که بتوانیم ایرادات را اصلاح و برطرف کنیم و این اتفاق در حالی رخ می دهد که تک تک مردم جامعه خود را نسبت به موضوع انتخابات مسئول بدانند و با آمدن به صحنه انتخابات و حضور در پای صندوق ها، بهترین و مفیدترین فرد و افراد را برای جامعه و پیشرفت کشور انتخاب کنند. از سویی وظیفه کاندیداهاست که سخن از کاری بگویند که توانایی انجام آن را داشته باشند‌ و مردم را بی اعتماد نکنند. این روزها ترس از آینده به اندازه کافی مردم را نسبت به همه چیز بی اعتماد کرده است. موضوعی که برای نسل جوان بسیار مهم بوده، بحث اشتغال، درآمد و امنیت است. خیلی از مردم جامعه، از اقلیت دینی و مذهبی گرفته تا دانشجویان و غیره، سعی بر آن دارند که خود را به هر شکلی شده به آزادی برسانند؛ حالا این آزادی می‌تواند از نظر مادی و با دور زدن قانون باشد یا می تواند با پا گذاشتن بر روی احساسات و خروج از وطن باشد. دولت در چنین شرایطی موظف است تا آینده را برای مردم تضمین کند.

حسن، 25 ساله فعال اجتماعی:

رای می دهم. وقتی در مقابل افرادی قرار می‌گیریم که هر پیام منفعلانه ای را می‌توانند مصادره به مطلوب کنند، چاره ای جز کنش فعال در چارچوب های پذیرفته شده در نظام حاکم باقی نمی ماند.از دولت آینده می‌خواهیم که تحت تاثیر متحجران و واپسگرایان قرار نگیرد و با دید جهانی، مسائل داخلی را هدایت کند.در حقیقت حق ایران و ایرانی است که در جامعه جهانی آنچنان که شایسته است، شناخته و دیده شود...

رسول، 53 ساله مغازه دار:

رای نمی دهم چون دولت قبلی و بعدی با یكدیگر هیچ فرقی ندارند و همه مثل هم هستند و همه امتحان خود را پس داده اند. کدام یک چیزی می گوید یا کاری می‌خواهد انجام بدهد که دیگری نمی خواسته؟ همه در نهایت می خواهند رییس جمهور شوند و از منافع استفاده کنند. دولت قبل نیز نسبت به دولت قبل ترش یک مزیت داشت و فقط آنکه آبروی‌مان در محافل بین المللی بیشتر حفظ شد. انتظاری از دولت آتی ندارم اصلا چرا باید انتظار داشته باشم؟ حال آدم ها در جامعه مان خوب نیست. امنیت و پول و کار ندارند و همه هم انتظار دارند در انتخابات شرکت کنیم.

برچسب‌ها

نظر شما

شما در حال پاسخ به نظر «» هستید.
captcha