درمان زخم‌های مزمن مانند زخم پای دیابتی، با وجود تأثیر عمیق بر کیفیت زندگی بیماران، هنوز در سایه بی‌توجهی بیمه‌ها و نبود مراکز استاندارد، از خدمات درمانی منسجم و مؤثر محروم مانده است. رئیس سازمان جهاد دانشگاهی علوم پزشکی تهران هشدار می‌دهد که این وضعیت، هم سلامت بیماران را تهدید می‌کند و هم هزینه‌های سنگینی را به نظام سلامت کشور تحمیل می‌کند.

زخم‌های مزمن، قربانی خلأ بیمه و بی‌نظمی درمانی / ضرورت تدوین استانداردهای ملی برای کلینیک‌های تخصصی

به گزارش سلامت نیوز به نقل از ایسنا، سیدمهدی طبائی، رئیس سازمان جهاد دانشگاهی علوم پزشکی تهران، با انتقاد از وضعیت فعلی بیمه‌ها در پوشش درمان زخم‌های مزمن، گفت:

«یکی از جدی‌ترین چالش‌ها در این حوزه، عدم ورود مؤثر بیمه‌ها به روند درمان است. هنوز بسیاری از بیمه‌ها این خدمات را به رسمیت نمی‌شناسند و همین موضوع باعث شده بار مالی درمان، مستقیماً بر دوش بیماران باشد.»

زخم‌های مزمن؛ تهدیدی پنهان اما جدی

زخم‌هایی مانند زخم پای دیابتی یا زخم‌های ناشی از اختلالات عروقی، اگر به‌موقع شناسایی و درمان نشوند، می‌توانند منجر به قطع عضو، عفونت‌های شدید و حتی مرگ بیمار شوند. اما نبود حمایت مالی کافی، بسیاری از بیماران را ناچار به رها کردن درمان در میانه راه کرده است.

طبائی هشدار داد:

«وقتی بیماران نتوانند هزینه‌های درمان را تأمین کنند، در معرض خطرات جدی‌تری قرار می‌گیرند که در نهایت هزینه‌های بیشتری را هم به خودشان و هم به نظام درمانی کشور تحمیل می‌کند. این در حالی است که ورود به‌موقع بیمه‌ها می‌تواند از این خسارت‌ها پیشگیری کند.»

مراکز درمان زخم باید استاندارد شوند

رئیس سازمان جهاد دانشگاهی علوم پزشکی تهران همچنین به نبود نظام نظارتی مشخص برای مراکز درمان زخم در کشور اشاره کرد و گفت:

«در حال حاضر، هر مرکزی می‌تواند به‌صورت مستقل و بدون نظارت، خدمات درمان زخم ارائه دهد. این موضوع نه‌تنها به بیماران آسیب می‌زند، بلکه به اعتماد عمومی به حوزه درمان زخم لطمه می‌زند

او تأکید کرد:

نیازمند طراحی و اجرای یک نظام ملی استانداردسازی برای مراکز درمان زخم هستیم؛ نظامی که هم چارچوب علمی برای متخصصان مشخص کند و هم به بیماران اطمینان دهد که خدماتی علمی و مؤثر دریافت می‌کنند.»

الگوی پیشنهادی جهاد دانشگاهی: ترکیب علم و درمان

به گفته طبائی، جهاد دانشگاهی علوم پزشکی تهران با راه‌اندازی پژوهشکده یارا و کلینیک تخصصی زخم، الگویی طراحی کرده که ترکیبی از پژوهش، آموزش و درمان است. این الگو می‌تواند مبنایی برای تدوین یک چارچوب استاندارد ملی قرار گیرد.

او افزود:

«وقتی بیمه‌ها بدانند خدمات در قالب یک سیستم استاندارد و علمی ارائه می‌شود، ورودشان به این حوزه تسهیل می‌شود. بنابراین باید استانداردسازی و حمایت بیمه‌ای به‌صورت هم‌زمان پیش برود.»

درمان زخم‌های مزمن، تنها یک موضوع درمانی نیست؛ بلکه موضوعی چندوجهی با ابعاد اجتماعی، اقتصادی و بهداشتی است. بدون ورود مؤثر بیمه‌ها و ایجاد مراکز تخصصی استاندارد، نه‌تنها سلامت بیماران، بلکه پایداری مالی نظام درمانی کشور نیز در معرض تهدید خواهد بود.

برچسب‌ها

نظر شما

شما در حال پاسخ به نظر «» هستید.
captcha