محمد درویش، فعال محیط‌زیست، در گفت‌وگویی تند و صریح با «عصر ایران»، وضعیت محیط زیست ایران را فاجعه‌بار توصیف کرد و هشدار داد که ما آخرین نسلی هستیم که می‌توانیم سرزمین‌مان را از فروپاشی نجات دهیم. او با اشاره به فرونشست گسترده زمین در مناطق مختلف، نابودی گونه‌های جانوری، فرسایش بی‌سابقه خاک و بحران آب، شرایط را «قرمز» و هشداردهنده خواند.

به گفته درویش، فرونشست زمین در استان فارس به بالاترین نرخ جهانی رسیده و دشت‌هایی مانند فسا با نرخ سالانه ۵۴ سانتی‌متر در حال فرو رفتن هستند؛ یعنی ۱۴۰ برابر حد بحرانی. او از این پدیده به‌عنوان «زلزله خاموش ایران» یاد کرد که زیرساخت‌ها، خطوط راه‌آهن و جان انسان‌ها را تهدید می‌کند.

درویش گفت که مدیریت نادرست منابع آب، تخصیص ناعادلانه صنعت، و بی‌توجهی به ظرفیت‌های بومی، علت اصلی این بحران‌هاست. او با اشاره به استقرار صنایع سنگین مانند فولاد مبارکه در حوضه زاینده‌رود، تأکید کرد این تصمیمات غیرعلمی با لابی‌های قوی گرفته شده‌اند، درحالی‌که باید در سواحل جنوبی مستقر می‌شدند.

او درباره میناب، که روزگاری «هندوستان ایران» نامیده می‌شد، گفت این منطقه امروز به دلیل سدسازی بی‌رویه و حفر چاه‌های عمیق، به محل فروچاله‌ها تبدیل شده و دام‌های مردم در شکاف‌های زمین گرفتار می‌شوند.

درویش همچنین با اشاره به ازبین‌رفتن جنگل‌ها، نابودی زیستگاه گونه‌های نادر مانند یوزپلنگ و ببر هیرکانی، و فرسایش خاکی که ۸ برابر میانگین جهانی است، گفت که تخریب طبیعت مستقیماً امنیت غذایی، اقتصادی و حتی سیاسی کشور را تهدید می‌کند.

او از وابستگی اقتصاد ایران به محصولات آب‌بر انتقاد کرد و آن را به «اهدای خون در زمان خون‌ریزی» تشبیه کرد. به‌جای آن، بر توسعه گردشگری پایدار تأکید کرد؛ ظرفیتی که ایران با وجود میراث فرهنگی بی‌نظیر، از آن غافل مانده است.

با وجود این تصویر تاریک، درویش همچنان امیدوار است. او به سند ملی امنیت غذایی اشاره کرد که هدف آن کاهش ۳۰ میلیارد مترمکعب مصرف آب کشاورزی تا سال ۱۴۱۱ است. اما افزود: اجرای آن کند پیش می‌رود و رسانه‌ها باید مسئولان را پاسخ‌گو کنند.

او در پایان خطاب به مردم گفت: «اگر نسل ما اقدام نکند، دیگر نسلی نخواهد بود که بتواند ایران را نجات دهد.»