به گزارش سلامت نیوز به نقل از خبرآنلاین؛سرطان، تنها یک بیماری نیست؛ زلزله‌ای است که می‌تواند تمام ارکان زندگی یک خانواده را بلرزاند. در این میان، نقش خانواده و اطرافیان در حمایت عاطفی و عملی از بیمار، حیاتی و غیرقابل انکار است.

حمایت عاطفی، اولین قدم

گوش دادن بدون قضاوت، همراهی بدون اجبار به مثبت‌اندیشی، و ایجاد فضای امن برای ابراز ترس، خشم یا غم، از مهم‌ترین روش‌های حمایت عاطفی از بیمار سرطانی است. گاهی تنها یک حضور آرام، تماس تلفنی یا پیام ساده، می‌تواند روز بیمار را روشن کند.

حمایت عملی؛ کمک‌های ملموس

به‌جای پرسیدن سوال کلی «کاری از دستم برمیاد؟»، پیشنهادهای مشخصی مثل پخت غذا، انجام خرید، یا همراهی در قرارهای پزشکی بدهید. استفاده از ابزارهای برنامه‌ریزی خانوادگی می‌تواند تقسیم وظایف را ساده‌تر کند.

مراقبت از مراقب

مراقب اصلی (که اغلب یکی از اعضای خانواده است) نیز به حمایت نیاز دارد. استراحت، تخلیه روانی، و حتی حمایت مالی می‌تواند فرسودگی او را کاهش دهد. برخی سازمان‌های حمایتی نیز خدمات مشاوره یا کمک‌های هزینه‌ای ارائه می‌دهند.

تنوع واکنش‌ها را بشناسید

نحوه مواجهه افراد با بحران متفاوت است. برخی گفتگو را ترجیح می‌دهند، برخی سکوت. احترام به این تفاوت‌ها، به جای فشار برای رفتار مشابه، رابطه را عمیق‌تر می‌کند.

احساسات متناقض

احساسات خانواده اغلب در هم می‌آمیزد: از ترس و غم گرفته تا خشم و گناه. این احساسات طبیعی است. مهم، پذیرش آنها و در صورت نیاز، استفاده از مشاوره حرفه‌ای یا گروه‌های حمایتی است.

ارتباط مؤثر و صادقانه

ارتباط مؤثر یعنی گوش دادن، احترام، همدلی و صداقت. پرسیدن سوالات باز مثل «امروز چه احساسی داشتی؟» بدون فشار، فضای گفتگو را باز می‌کند. در عین حال، نباید از گفت‌وگو درباره موضوعات دشوار اجتناب کرد؛ تنها کافی است میان صداقت و امید تعادل برقرار شود.

مسئولیت‌های پراکنده، اما مهم

حمایت از بیمار فقط مراقبت روزمره نیست. همراهی در جلسات درمانی، مدیریت داروها، پیگیری بیمه و حتی فقط حضور مؤثر، بخشی از وظایف یک خانواده حامی است. حتی اعضای دور خانواده نیز می‌توانند نقش فعالی ایفا کنند.

توجه به کودکان خانواده

برای کودکان باید واقعیت بیماری را با زبان قابل درک بیان کرد. مشارکت دادن آن‌ها در فعالیت‌های ساده، احساس امنیت و فهم موقعیت را برایشان تقویت می‌کند.

بازگشت به زندگی

نباید اجازه داد بیماری، تنها هویت بیمار را تعریف کند. حفظ علایق، جشن گرفتن لحظه‌های کوچک، و بازگشت تدریجی به روال زندگی، حس ارزشمندی را در بیمار زنده نگه می‌دارد.

حمایت از بیمار سرطانی، تنها به حضور فیزیکی محدود نمی‌شود؛ بلکه ترکیبی از صبوری، همدلی، آمادگی عملی، و انعطاف‌پذیری روانی است. این مسیر، اگرچه دشوار است، اما با مراقبتی آگاهانه، می‌تواند راهی برای پیوند عمیق‌تر خانواده و حتی رشد شخصی باشد.